Ես արդեն քանի տարի ա ապրում եմ էրկու տղերքիս ու սկեսուրիս հետ: Մարդս տարին տասներկու տարի խոպանում ա ու ընդեղ աշխատում, փող ա ուղարկում:
Էն օրը ստացվեց նենց, որ գործից շուտ տուն էկա ու էն ինչ որ տեսա, մինչև հիմա ուշի չեմ գալիս: Տղերքս տատուն սիրուն հագցրել էին, մազերը սարքել, քսվացրել ու մի հատ իսկական տիկին դարձրել: Էն որ հուզմունքից լացը տվել էր վրես:
Ասում եմ՝ բա ո՞նց որոշեցիք սենց բան անեք, ասում են՝ տատին նայեց իրան հայելու մեջ, ասեց էս ինչ գեշ եմ, ծեր, մենք էլ որոշեցինք նենց անենք, որ էլ տենց բաներ չասի:
Էնքան հուզված էի ու էնքան ուրախ, որ այ տենց ուշադիր են իրանց տատիի հանդեպ ու նման քայլի են գնացել, որ տատին հանկարծ չնեղվի:
Ես ուրախ եմ, որ կարողացել եմ էս դարում սենց էրեխեք դաստիարակեմ, ովքեր գնահատում են իրանց ընտանքի անդամներին ու ամեն բան անում են, որ ոչ մեկ հանկարծ իրան վատ չզգա: