Այս պատմությունն ինձ պատմեցին իմ ծնողները։ Սովորական ընտանիք: Ամուսինը չի խմում, չի ծխում, աշխատավարձը տուն է բե-
րում, իսկ Լարիսայի բնավորությունը շատ ծանր էր, նա դժվար էր շփվում մարդկանց հետ, իսկ Պետրոսն ընդունեց նրան <<ինչպես
որ կա>> ։Պետրոսը միշտ հանգիստ էր, թեև նյարդային աշխատանք է ունեցել:Նա ոչ մի անգամ նույնիսկ ձայնը չի բարձրացրել, բայց
նա մի տարօրինակ առանձնահատկություն ուներ ։
Ամեն կիրակի նա ինչ-որ տեղ էր մեկնում մի քանի ժամով ։ Լարիսան արդեն մտ ածում էր, որ նա սիր ուհի ունի և որոշեց հետևել նը-
րան քրոջ մեքենայով և օգնությամբ: Ժամը 14 էր,Պետրոսը կանգնած էր կանգառում և սպասում էր ավտոբուսի,որը գնում էր քաղա-
քից դուրս:Ավտոբուսը մոտենում է, նա նստում է և գնում:Լարիսան քրոջ հետ գնում է ավտոբուսի հետևից ։ Վերջնա կան կանգառից
Պետրոսը գնում է դեպի անտառ:
Նա արահետով է գնում, իսկ նրանք անցնում են թփերի միջով: Մի քանի կիլոմետր անցնելուց հետո Պետ րոսը նայեց շուրջը և սկսեց
գոռալ: Այնպես էր բղավում, որ նույնիսկ հանգիստ փայտփորիկները դադարում էին ծեծել իրենց կտուցները… Քույրը վախեցավ, իսկ
Լարիսան էլ ավելի շատ, քանի որ շուտով նա տուն կգա : Արագ հեռանալով այնտեղից և բաժանվելով քրոջից ՝ Լարիսան չուզելով գը-
նաց տուն։ Պետրոսը 3 կակաչներով եկավ, համբուրեց իր կնոջն ու հարցրեց:- Իսկ ընթրիքը դեռ պատրաստ չէ:
Մի սկսիր, հանգստացիր: Ես ինքս եմ ուզում պատրաստել։Մեկ շաբաթ իր տեղը Լարիսան չէր գտնում, նույնիսկ ամուսնալուծության
մասին էր արդեն մտածում , հիշելով այդ տարօրինակ օրը:Կիրակի օրը եկավ և Պետրոսը կրկին գնաց անտառ։Երբ նա ժամանեց կի-
նը ասաց:- Ես վախենում եմ քեզանից, ինձ պատմել են, թե ինչպես ես գոռում անտառում … ինչու:
– Լարիսա … ինձ համար, իհարկե, շատ անհարմար է, բայց ես շատ նյարդային աշխատանք ունեմ, իսկ էներգիան ես պետք է ինչ-որ
տեղ բաց թողնեմ:Ես շաբաթը մեկ անգամ գնում եմ անտառ և բաց եմ թողնում իմ էմոցիաները և դա իսկապես օգնում է: Գնանք հա-
ջորդ անգամ միասին գոռանք։ Նրանք սկսեցին միասին գնալ անտառ և գոռալ:Նրանք ապրեցին շատ երկար ու երջանիկ կյանք: