Ամուսնուս ճանաչում եմ շատ վաղուց: Շատ երիտասարդ տարիներից միասին ենք եղել ու ընկերության տարիներին էլ միշտ նշել է, որ աղջիկ երեխ չի ցանկանում ունենալ: Նա միշտ ասում էր, որ միայն տղա երեխաներ է ուզում ունենալ ու համոզվեած էր, որ այդպես էլ լինելու է: Անցան տարիներ, ամուսնացանք ու պազվեց, որ մեր առաջնեկն աղջիկ է լինելու: Ամուսինս ահավոր տխուր էր ու նեղված, հետը խոսել չէր լինում:

Ծնվեց աղջիկս ու ամուսինս սկսեց գժի պես սիրել նրան: Նա խենթանում էր, երբ աղջիկը գալիս մի բան էր խնդրում իրենից: Բայց դրա հետ մեկտեղ չէր դադարում երազել տղա երեխայի մասին: Շուտով իմացանք, որ երկրորդ երեխան էլ է աղջիկ: Ամուսինս ընկավ դեպրեսիայի մեջ: Նա չէր համակերպվում այդ մտքի հետ, մինչև այն պահը, երբ ծնվեց միջնեկ աղջիկս:

Ես տեսնում էի, որ ամուսինս շատ ընկճված է ու ինքս ինձ խոստացել էի, որ անպայման տղա երեխա եմ ունենալու նրա համար: Երբ հասակցա, որ երրորդ երեխային եմ սպասում, համոզված էի, որ տղա է, սակայն էխոն ցույց տվեց, որ կրկին աղջիկ է: Որոշել էի չունենալ երրորդ աղջկան: Ու երբ այդ մասին ասացի ամուսնուս, նա պտտվեց ու ինձ ասաց.http://wompos.ru/amusins-misht-asum-er/?fbclid=IwAR235ec20sCviE99J_jDjdpyUnhzp20LzatsXCesETx6RvpkkUz_CddERiY