Կյանքում չեմ մոռանա մեր դպրոցն ու մեր դասարանը: Մեր դասարանում բոլորը հասարակ ընտանիքներից հելած երեխաներ էինք, միայն մի տղա կար, ով հարուստի տղա էր: Բոլորս շատ հարգալից ու սիրալիր էինք միմյանց նկատմամբ, բայց այ էդ հարուստի տղան միշտ բոլորին ձեռ էր առնում, վիրավոում ու անհարմար հարցեր տալով վատ վիճակում դնում: Նրան թվում էր, թե նա ամենակարողն է:
Ես նստում էի իր կողքն ու նա ինձ միշտ նեղացնում էր իր հիմար պահվածքով, հա ծաղրում էր իմ հագուստը, տեսքս, իմ գրենական պիտույքները:
Դպրոցն ավարտեցինք ու ամեն մեկս գնացինք մի ուղղությամբ: Տարիներ անց մենք պատահաբար հանդիպեցինք ու նա չճանաչելու տվեց ինձ ու փոխեց իր ճանապարհը:
Նրա հայրը փողի գերի էր դարձել իրեն ու փողից շփացած էդ տղան դարձել էր թմրամոլ ու հարբեցող:
Էդ ամենին զուգահեռ մեր դասարանի աղքատ ընտանիքներից հելած շատ երեխներ դարձել են բժիշկներ, մենեջերներ, սպորտսմեններ, դե, ես էլ մի մեծ կազմակերպությունում աշխատում եմ որպես գործադիր տնօրեն: