Սաղ կյանքս երազել եմ թոռ ունենամ, ունենալուց հետո էլ բամբակների մեջ եմ մեծացրել, չեմ թողել հարսս աշխատի, որ երեխուս պահի։ Հարսիս էլ, թոռանս էլ թագավորական պահել եմ։ Ես մտածում էի դաստիարակված երեխա կմեծանա, ընտանիքում ինչ տեսնի էն էլ կսովորի։
Բայց փաստորեն շատ սխալ էի։ Մեծացավ ու դառավ մի հատ այլանդակ, փողոցային լակոտ։ Ոչ մեկիս հաշվի չի առնում տան մեջ, հորը արդեն ինֆարկտիա հասցնում։ Իմ թոռնա սիրտս շատա ցավում, բայց դե ինչ կա էն եմ ասում։ Էն օրը մի բաժակ ջուր ուզեցի, ֆռացել ինձ ասումա՝ ոտ էլ ունես, ձեռ էլ, գնա ինքդ խմի այ պառավ։ Վայ Աստծուց էր, որ ես չվատացա։
Отправить ответ