Ամուսնուս մա հից հետո, ես մնացի երեք երեխաների հետ: Եսերկու տղա ունեմ ու մի աղջիկ: Դժ վարությամբ պահեցի, մեծացրի: Տղերքս ամուսնացան, ամեն մեկն իրա համար առանձին տուն ա սարքել: Աղջիկս էլ արդեն չափահաս դարձավ: Երկրպագու ուներ, բայց իմ սրտով չէր: Ո րբ տղա էր, ոչ սեփական տուն ուներ, ոչ էլ մեքենա։ Բայց հետո կարծիքս փոխեցի էդ տղու մասին:
Ամբողջ ամառ ամբողջությամբ վերականգնեց մեր հին տունը, կառուցեց նոր բաղնիք և փոխեց ցանկապատը։ Աղջկաս նկատմամբ շատ ուշադիր էր: Ամուսնացան, միասին էինք ապրում: Իմ նկատմամբ էլ շատ հարգանքով էր, շատ ուշադիր: Տղերքիցս ուշադիր էր իմ նկատմամբ: Նոր տարուն տղերքս եկան, միասին սեղան նստեցինք: Հետո ավագ որդիս սկսեց խոսել ժառանգության մասին:
Իմ մոտ նենց տպավորություն էր, որ տղերքս արդեն պատրաստվում են թա ղել ինձ: Ես անմիջապես ասեցի, որ իմ տունն ամբողջությամբ կտակում եմ աղջկաս ու փեսուս, ովքեր միշտ իմ կողքին են ու օգնում են ինձ: Տղերքս անմիջապես վեր կացան սեղանից և ուղղվեցին դեպի ելքը։ Ես նրանց չկանգնեցրի: Փեսես իմ համար դարձել էր որդու պես, նույնիսկ ավելի մտերիմ, քան իմ տղերքը։
Отправить ответ