Ծնողներս լավ էին վաստակում, մենք լավ էինք ապրում: Մեր տանը միշտ շատ հյուրեր կային: Ես հիշում եմ, որ ծնողներս օգնում էին բոլորին: Ես 14 տարեկան էի, երբ ծնողներս մա հա ցան ավտո վթա րից: Հարազատներիցս ոչ ոք անգամ չէր ուզում լսել իմ մասին։ Ինձ տեղավորեցին մանկատանը։ Ինձ համար շատ դժ վար էր մանկատանը: Մեր տան մոտ գտնվող խանութի աշխատողներից մեկը պատահաբար իմացավ, որ մանկա տանն եմ ու ինձ տարավ իր տուն:
Նա ասաց, որ իմ ծնողները շատ են օգնել իրենց և իր պարտքն է հոգ տանել իմ մասին: Նրանք շատ հարուստ չէին, բայց հոգ էին տանում իմ մասին: Ես ընդունվեցի համալսարան: Նրանք վճարեցին իմ ուսման վճարը: Նրանք ինձ չէին տարբերում իերնց սեփական երեխայից: Հիմա ես արդեն 28 տարեկան եմ։ Աշխատում եմ հեղինակավոր օֆիսում, նաև ունեմ իմ բիզնեսը: Ես վճարում եմ նաև իմ կրտսեր քրոջ կրթության համար։
Ինձ համար այս բոլորովին անծանոթ մարդիկ ընտանիք են դարձել: Նրանք ինձ համար արեցին ավելին, քան իմ հարազատները: Ի դեպ, նրանք իմացան, որ հաջողակ բիզնեսմեն եմ դարձել, գործերս լավ են ու սկսեցին հայտնվել: Բայց ես նրանց ասացի, որ նրանց հետ գործ ունենալ չեմ ցանկանում: Գուցե, իհարկե, ինչ-որ մեկը ինձ դա տա պարտի, գուցե ես սխալվում եմ։ Բայց նրանք ինձ թողեցին կյանքիս ամենադժվ ար պահին և ես երբեք չեմ մոռանա այն օրերը, որ անցկացրել եմ մանկատանը:https://news94daily.com/archives/1380?fbclid=IwAR1wWfAqIwOlqBpdBONRzzio1UZKwKq7wQQuE-dGN9V-xv3NKvMBH0c5cMU