Աշխատանքային ծանր օրից հետո ես տուն վերադարձա լրիվ ուժաս պա ռ։ Հենց դուռը բացեցի, ամուսինս կանգնեց դիմացս և ասաց. Սիրելիս, սա Դավիթն է, նա մեզ հետ կապրի: Ես լուռ հանեցի կոշիկներս, վերարկուս կախեցի ու գնացի ձեռքերս լվանալու։ Դեմքիս որևէ ռեակցիայի բացակայությունը կարծես վախեցրեց ամուսնուս։ Ձեռքերս տաք ջրի տակ պահելով՝ հիշեցի այն օրը, երբ հայրս որոշեց ինձ ծանոթացնել իր երկրորդ կնոջ հետ, երբ մայրս մա հա ցավ:

— Դու չե՞ս բա րկանում ինձ վրա: Սա իմ եղբորորդին է՝ Դավիթը… — Իհարկե, չեմ բարկանում։ Նրա մայրը կողքի քաղաքում է, չէ՞: Նա որդուն թողել է, իսկ ինքը անհետացել է։ Նա չի պատասխանում զանգերին և նամակներին … — ամուսինս ինձ շատ մե ղա վոր նայեց: Դավիթը հիանալի տղա էր։ Ես մանկավարժական կրթություն ունեի, ուստի արագ ընդհանուր լեզու գտանք։ Մենք հաճախ էինք միասին պատրաստում, քայլում…

Ես ու Դավիթը մեզ լավ ու հանգիստ էինք զգում: Հետագայում ես ու ամուսինս ձևակերպեցինք նրա բոլոր փաստաթղթերը և դարձանք Դավիթի պաշտոնական խնամակալները։ Ես մեկ վայրկյան անգամ չեմ զղջացել դրա համար: Հիմա Դավիթն արդեն չափահաս տղա է, նա սովորում է, ապրում և աշխատում մեկ այլ քաղաքում։ Նա շատ ջերմ է շփվում մեզ հետ և ամեն առիթով գալիս է մեզ հյուր, իսկ քույրն ու եղբայրը միշտ անհամբեր սպասում են նրան։https://news94daily.com/archives/1504?fbclid=IwAR08L_G5fXS8H0CLcgMlV2kBaZ552tqBQPrlgeNR8KHgSg02rbS8wB05ACA