Մի քանի ամիս առաջ որդիս ամուսնացավ տեղացի, հարուստ աղջկա հետ։ Ես հենց սկզբից դեմ էի այս հարաբերություններին, քանի որ լավ գիտեի, որ հարուստ ծնողների փչացած աղջիկը երբեք լավ կին չի դառնա իմ որդու համար։ Բայց որդիս սիրահարվել էր նրան ու հստակ նշեց. -Կամ նա, կամ միայնակ կյանք: Ես ստիպված էի համաձայնվել։ Անկեղծ ասած, ես չհասկացա, թե այս մադմուազելն ինչ գտավ որդուս մեջ, բացի արտաքինից։ Մենք սովորական մարդկանց նման ապրում էինք երեք սենյականոց բնակ արանում։ Հարսանիքից հետո որդիս հայտարարեց, որ տեղափոխվում է կնոջ ծնողների մոտ՝ ասելով, որ դա պահանջում է կնոջ հայրը։
Ինձ համար դժ վար էր բաց թողնել իմ միակ որդուն, մանավանդ որ հասարակության մեջ ընդունված չէ, որ տղամարդն ապրում է կնոջ հետ։ Տեղափոխվելուց հետո ինձ թվում էր, թե կորցնում եմ որդուս: Նա այլևս չէր գալիս ինձ տեսնելու և իմ բոլոր այցելությունները նորապսակներին ավարտվում էին նրանով, որ ինձ քաղաքավարի խնդրում էին հեռանալ իրենց տնից:Որդիս ապրում էր կնոջ երկաթե բռունցքի տակ և հնազանդվում էր միայն նրան: Որդիս ընտրելու իրավունք չուներ:Մի անգամ հարսիցս թաքուն հանդիպեցի տղայիս, որ վերջապես բացեի նրա աչքերը, ցույց տայի, թե ինչ հր եշի հետ է ապրում։ Որդիս խոստովանել, որ իր համար դժվ ար է ապրել կնոջ կրնկի տակ, բայց սիրում է նրան, չի կարող վշ տացնել։
Ես առաջարկեցի, որ տեղափոխվի մեր տուն, նման ամուսնության մեջ, այնուամենայնիվ, երկար չի դիմանա, և եթե կինն իսկապես սիրում է նրան, նա կգա մեզ մոտ։ Որդիս համաձայնեց և հաջորդ օրը տեղափոխվեց։ Հարսս լաց եղավ, սկանդալ սարքեց, բայց չկարողացավ կանգնեցնել վիր ավորված ամուսնուն: Հաջորդ օրը հարսս մեր դուռը բացեց և մտածեցի, որ նա իսկապես սիրում է որդուս։ Հիմա երիտասարդներն ինձ հետ են ապրում, նրանց մոտ ամեն ինչ լավ է։ Հարսս սովորում է պատրաստել և մաքրել:
Отправить ответ