Մամաս ինձ ու ամուսնուս հետա ապրում, էն օրը հարևաններից մեկը եկավ ծաղրական ասեց խի ես զոքանչիդ թողնում ձեզ հետ ապրի, էդքան դուխ չունե՞ս հանես տնից․ մենակ լսեիք ամուսինս ինչ պատասխան տվեց, չկարողացա արցունքներս զսպել

Որ ամուսնացանք, դե մի ամսով գնացինք երկրից, հետո հետ եկանք, սկզբից ամուսնուս ծնողների հետ էինք ապրում, ընդամենը մի ամիս, մինչև մեր տան հարցերը լուծենք։

Տուն ենք առել, պետքա վերանորոգումը ավարտվեր, տենց մի ամիս մնացինք ամուսնուս ծնողների տանը հետո գնացինք մեր նոր տուն։ Ամուսինս տեսնում էր, որ շատ եմ կարոտում մորս, մենակ եմ թողել, սաղ օրը ինչա անում։

Ամուսինս ասեց ջահել կինա, մենակա, հեսա աչքդ թարթես, պարզվելուա պսակվումա, ամուսինս էլ կեսկատակ կեսլուրջ էր ասում։ Հետո մաման հիվանդացավ, ամուսինս ինքը ասեց թող գա մեզ հետ մնա, մինչև լավանա, բայց դե արդեն մի երեք ամիսա մեր տաննա, մամայիս տունն էլ վարձով ենք տվել։ Ամուսինս ասումա ես չեմ նեղվում, ինձ ինչա խանգարում, հլը մի բան էլ ավել, օգնումա մեզ, խի պիտի դժգոհեմ։

Մի խոսքով որ տենց մնաց մեր տանը, հարևան մի կին եկավ դե մի բան պիտի ասի։ Շենքի դիմաց ամուսնուս տեսնումա, ասումա էս զոքանչդ նստելա գլխիդ, չգիտես տնից ոնց հանե՞ս, դառել ես տնփեսա։ Ամուսինս էլ ասելա դուք երևի մայր չունեք, չեք հասկանա։ Հարևանս բերանը փակեց սուս փուս գնաց։