Նշանածիս հետ դպրոցական տարիքից ենք ծանոթ, արդեն մի տարի շփվում էինք, երբ որ ինքը գնաց բանա կ, նշանվեցին ու ինքը գնաց։ Հենց գար, որոշել էինք հարսանիք անենք։ Մի չորս ամիս էր մնում, որ ինքը հետ գա, բայց պատե րազմը սկսվեց։ Էդ ընթացքում ոչ մի անգամ չենք խոսել իրար հետ, ոչ ինձա զանգել, ոչ իրա տնեցիքին, ոչ մեկին, վստահ եմ հենց էդ էլ օգնեց, որ տղես ողջ մնա։ Շատերը զոհվեցին հենց հեռախոսի պատճառով, կամ շեղվում էին զանգով, նամակ գրելու, կամ էլ հենց թշն ամին գտնում էր իրանց հեռախոսի միջոցով, բայց իմ տղեն հեռախոսը ամբողջ ընթացքում անջատածա պահել։

Պատեր ազմի վերջին օրերն էին, ծա նր վիրա վորվելա տղես, տեղափոխեցին Երևան հի վանդանոց, ամբողջ օրը հետն էի, չէի հավատում ոչ ինձ հետա, հույսս արդեն կորցրել էի։ Իրան էդ ընթացքում անընդհատ ցա վազրկող էին ներ արկում, մի ոտքը չկար… Անկեղծ ոչ մի բանի մասին չէի մտածում, կարևորը ինքը ող ջա ու ինձ հետա, բայց որ սկսեց քիչ քիչ ապաքինվել, մի ոտքով առհասարակ դժ վարա, բայց սկիզբը ահա վոր էր, էդքան կո տրված իմ տղային չէի տեսել, էնքան սթր եսային վիճակում էր,

որ ինձ մի օր արցո ւնքների միջով ասեց քեզ հաշ մանդամ ամուսին պետք չի, ես մենակ դժ վարացնելու եմ կյանքդ։ Մեծ հաճույքով կգ ոռայի վրեն, որ տենց հիմ ար բաներա ասում, բայց հասկանում էի ինչ ծա նր վիճակումա, ուղղակի ժպտացի, ասեցի կապրենք կտեսնենք, դու մենակ լի հանձնվի։Ոչ մի րոպե մենակ չեմ թողել, միասին հաղթահարել ենք ամեն ինչ, ու չեմ փոշմանում, որ մնացել եմ, հիմա մենք ոչ միայն ամուսնացած ենք, այլև մեր առաջնեկնա ծնվել ու շուտով արդեն երեք ամսական կդառնա մեր հրաշքը։https://meknabanir.com/archives/645