44-օ րյայի ժամանակ տղես պարտադիր ծառայության էր, մի քանի ամիս էր մնացել, որ տուն գա, բայց էդ անտեր պատերազմը չթողեց։ Պատերազմի առաջին մի քանի օրն ենք կապ պահել տղուս հետ, դրանից հետո էլ նորություն չկա։ Էսքան ժամանակ էնքան եմ լա ցել, որ էլ արց ունք չի մնացել, շատ մարդա ասում ոնց ես կարողանում առանց լա ցելու խոսաս, արդեն հաղթահարել ես, չէ առանց լացելու ավելի դ ժվարա։
Իմ մինուճար տղուն եմ կո րցրել, ոնց կարամ հաղթահարեմ, կամ ինչը պիտի հաղթահարեմ, էդ ցավը ինձ հանգիստ չի տալիս, բայց ավելի ցա վալին էնա, որ երազումս էլ չէի տեսնում։ Միշտ ասում էի գոնե քեզ երազումս տեսնեմ կարոտս առնեմ, բայց չէ, էսքան ժամանակ երազ չեմ տեսել։ Մեկ էլ պատ երազմից ուղիղ երկու տարի անց, այսինքն երեկ գիշերը երազ եմ տեսնում։
Չեմ կարա բացատրեմ, չգիտեմ, չեմ հասկանում ինչ տեսարան էր, տղես էլ լույսի կենտրոնում, իմ լույսս, կանգնած էր, ես էլ չէի կարում իրան մոտենում, նայեց ինձ, ժպտաց, ասեց չնեղ վես մամ, ես հայրենիքիս համար եմ կ ռվել, հայրենիքս չի կոր ծանվելու, հույսդ չկորցնես մամ, ասեց մի վայրկյան չկասկածես, որ Հայ աստանը հաղթելուա։ Էս երկու տարվա մեջ էդ մի երազը չգիտեմ ինձ ինչ ուժ տվեց, բայց որ հոգիս գոնե մի քիչ հանգստացավ, էնքան եմ կարոտել, որ իրական էր թվում էդ երազը, նենց կուզեի գրկեի քեզ բալես։https://news94daily.com/archives/1750
Отправить ответ