Իմ ծնողները ինձ ժառանգություն թողեցին երեք սենյականոց բնակարան։ Ես տղուս հետ աաաապրում եմ էդ բնակարանում: Տղես ամուսնանալուց հետո կնգա հետ իմ տանն են ապրում: Հարսիս շատ լավ ընդունեցի, սիրեցի ու փայփայեցի: Սկսվեց ընտանեկան կյանքը, և դրա հետ մեկտեղ առաջին կենցաղային վե ճերը: Տղես ու իրա կնիկը ամեն օր վի ճում էին, թե ով պետք ա ճաշ պատրաստի և կատարի տնային գործեր:

Հետո սկսեցին ուտել բացառապես կիսաֆաբրիկատներ կամ երշիկ, ձու։ Եվ շուտով նրանք սկսեցին իրենց պահել այնպես, կարծես միայնակ են ապրում բնակարանում։ Իրերը ցրված էին ողջ բնակարանում,լվացարանի մեջ՝ կե ղտոտ սպասքի սար էր, չդիմացա ու դիտ ողություն արեցի: Նե ղացան, ո՞նց եմ համարձակվում քն նադատել իրանց։ Ես չէի կարող նման պայմաններում ապրել ու որոշեցի իմ 3 սենյականոց բնակարանը փոխանակել երկու հատ մի սենյականոցի հետ:

Տղես ուրախացավ, երբ լսեց իմ առաջարկը, իսկ կինը լռեց։ Սկզբում ես չհասկացա, թե դա ինչ կարող է նշանակել, բայց մի քանի օր անց պատահական լսեցի իրանց խոսակցությունը. — Ինչի՞ վրա ես ուրախանում, եթե մամադ ուզում առանձնանա, թող գնա ծերանոց, մենք էլ մեր համար հանգիստ կապրենք, էլ իրա դժ գոհ ռոժը չենք տենա: Հլը էս քո քվածին տեսեք, ի՜նչ ախորժակ ունի: Երկուսին էլ քշեցի տնիցս, թող գնան որտեղ ուզում են հանգիստ ապրեն:https://news94daily.com/archives/1872?fbclid=IwAR2VYZZjSw5K5u-WR-JTwwS55uPM8N8exHsAGL44fcUW2ItKhcpXxZnZ9c0