Ընկերս, ծանր հիվանդությունը խլեց քեզ մեզնից ու տարավ երկինք։ Հիշում եմ, որ ինձ հաճախ էր ասում՝ «Ար ջան, դարդ մի արա, ամեն ինչ լավ կլնի։ Ար ջան, միհատ մեջքդ ձգի, ամեն բան անցողիկ է․․․» Դու չէիր թողնում, որ մենք գոնե քո կողքին մեզ տխուր, կամ անօգնական զգայինք։ Ցավոք, Դու ճիշտ էիր, բայց ճիշտ էիր մասամբ։ Դու էլ անցար, գնացիր, բայց Քո արածը, Քո հետքը երբեք էլ չի անցնի։ Վաղ թե ուշ, բոլորս էլ Քո մոտ ենք գալու։ Ինչքան եմ Քո կարիքը զգալու, Հայկո ջան։ Չեմ ուզում ավել բան գրեմ, քանի որ արցունքները խեղդում են։ Միայն մի բան կասեմ․․