21 տարվա երջանիկ ու անհոգ կյանք: Միասին բազմաթիվ դժվարություններ ու տհաճ իրավիճակներ ենք հաղթահարել, ունեցել ենք անսահման բաժանվելու պատճառներ, բայց երբեք մեկս մյուսի ձեռքը բաց չենք թողել:

Մեր սերը միշտ էնքան ամուր ա էղել, որ բոլոր հարազատ-ծանոթ-բարեկամ բարի նախանձով են նախանձել մեզ:

Մեր երեխեքը ևս երևի ամենաերջանիկ ու ներդաշնակ ընտանիքում են մեծացել: ես չգիտեմ իրանք ոնց կպատասխանեն էս հարցին, բայց ես ու ամուսինս ամեն ինչ արել ենք իրանց երջանիկ մանկությունն ու պատանեկությունը ապահովելու համար:

Մի խոսքով, էսքան անհոգ տարիների մեջ, երբ քեզ թվում է, թե անհնար է ձեզ որևէ բան բաժանի, ես նենց բան եմ իմանում, որ ուղղակի տեղս չեմ գտնում:

Էն օրը պատահաբար ամուսնուս հեռախոսազրույցն է լսում ինչ-որ բժշկի հետ, որից հետո իրան էնքան եմ հարցաքննում, որ ստիպված ասում է, որ իր մնոտ ուռուցք են հայտնաբերել: Ու պատկերացնու՞մ եք սա արդեն համարյա 5 տարի: Ինքը սկզբում ականջի հետև ա քցել, բայց երբ որ արդեն ինքնազգացողությունը իրոք վատացել ա, սկսել ա գնալ բժշկի մոտ:

Ես ինձ չեմ կարող ներել, որ նոր եմ իմանում էս ամենի մասին: Չնայած ինքը հատոկ չի ասել, որովհետև գիտեր, թե իմ մոտ ինչ պանիկա կսկսվեր: Ու բացի էդ, չի ուզեցել, որես անհանգստանամ ու սկսեմ վախով ապրել:Իսկ հիմա ինձ մոտ արդեն էդ բոլոր սիմպտոմները կան ու ես ահավոր վախենում եմ ամեն հաջորդ վայրկյանի համար: Չգիտեմ ինչ անեմ, խ