Տարիներ շարունակ Վարդանը ապրում ու աշխատում էր արտասահմանում։ Նա հազվադեպ էր զանգահարում տուն, իսկ այցելում՝ էլ ավելի հազվադեպ։ Բոլորը կարծում էին, թե նա պարզապես իր կյանքն է կառուցում հեռվում և աստիճանաբար մոռանում ընտանիքի մասին։ Սակայն ոչ ոք չէր գիտակցում, թե ինչ ծանր ճանապարհ էր նա անցել և ինչի համար։
Երբ Վարդանը երեխա էր, կորցրեց իր հորը։ Մայրը՝ հասարակ կին, ամեն ինչ անում էր, որ կարողանա մեծացնել երեք երեխաներին՝ երկու դուստրերին և որդուն։ Փողը հազիվ էր հերիքում անգամ ամենաանհրաժեշտին, բայց այդ ընտանիքում միշտ տիրում էին ջերմությունն ու փոխօգնությունը։ Վարդանը դեռ փոքր տղա լինելով՝ խոստում էր տվել մորը․
«Երբ մեծանամ՝ մենք կունենանք մեր սեփական տունը։ Իրական»։
Տարիների ընթացքում այդ խոստումը դարձավ նրա կյանքի գլխավոր նպատակը։ Նա մեկնեց Ռուսաստան՝ աշխատելու շինարարությունում, հետո՝ պահեստում, երբեմն նույնիսկ գիշերում էր հենց աշխատանքի վայրում, միայն թե կարողանար մի փոքր գումար խնայել։ Անցավ գրեթե տասը տարի ծանր աշխատանքի, մինչև նա կարողացավ վերադառնալ։
Բայց ոչ ոք չգիտեր, թե ինչով է նա վերադառնում։
Երբ Վարդանը անսպասելի հայտնվեց տան շեմին, քույրերը քարացան։ Նա կանգնած էր թեթև ժպիտով՝ ձեռքում պահելով մի ծրար։ «Սա ձեզ է»,— մեղմ ասաց նա՝ փոխանցելով թղթերը։ Սկզբում նրանք մտածեցին, թե դրանք պարզապես փաստաթղթեր են՝ գուցե նամակներ կամ տեղեկանքներ։ Բայց երբ բացեցին ու տեսան՝ բնակարանի պայմանագիրը, որտեղ իրենց անուններն էին գրված որպես համասեփականատերեր, մի պահ լռություն տիրեց։
Եվ հետո հնչեց լացը։ Իրական, անկեղծ լաց՝ դողացող ձայնով և արցունքներով, որոնք անհնար էր զսպել։ Քույրերը վազեցին եղբոր մոտ, գրկեցին նրան, և անցած տարիների ամբողջ ցավը, սպասումը, կարոտն ու վիրավորանքը մի պահում պայթեցին հույզերի հզոր ալիքի նման։
Դրանք այն րոպեներն էին, որոնք հնարավոր չէ կեղծել։ Տեսախցիկը, որը ֆիքսել էր բանալիների հանձման պահը, արձանագրել էր ամեն արտահայտություն՝ շոկ, ուրախություն, երախտագիտություն և ցավ։ Այդ կադրերը տարածվեցին սոցիալական ցանցերում և մի ակնթարթում դարձան վիրուսային։ Մարդիկ գրում էին հարյուրավոր մեկնաբանություններ․
«Ահա թե ինչ է նշանակում իսկական ընտանիք»։
«Այսպիսի եղբայրը պետք է օրինակ դառնա»։
Հետագայում պարզվեց, որ Վարդանը ոչ միայն տուն էր գնել, այլ դա արել էր գաղտնի։ Մի քանի տարի նա խնայում էր բառացիորեն ամեն ինչի վրա՝ չէր գնում հագուստ, չէր հանգստանում, ապրում էր վեց այլ աշխատողների հետ կոմունալ բնակարանում։ Ամեն դրամ, ամեն կոպեկ նա պահում էր մեկ նպատակի համար՝ տուն գնել իր քույրերի համար։
Բնակիչները պատմում էին, որ Վարդանը վերադարձել էր հին մեքենայով, ձեռքին՝ ճամպրուկ և մի տուփ թղթեր։ «Նա շատ հոգնած էր թվում, բայց երջանիկ։ Նրա աչքերը փայլում էին, ինչպես մարդու, ով վերջապես կատարել է իր վաղեմի խոստումը»,— պատմել է մի հարևան։
Երբ քույրերը մտան նոր բնակարան, հույզերը նորից ծավալվեցին։ Նոր պատերը, թարմ ներկի հոտը, պատուհանից բացվող տեսարանը՝ ամեն ինչ անիրական էր թվում։ Նրանք երկար նստած մնացին հատակին՝ ձեռք ձեռքի բռնած, հիշելով իրենց մորը, որը երազում էր այս օրվա մասին, բայց չհասցրեց տեսնել այն։
Ավագ քույրը՝ Լիլիթը, ավելի ուշ խոստովանել է լրագրողներին․
«Երբ նա ասաց, որ բնակարանը մերն է, ես ուղղակի չհավատացի։ Բայց երբ նայեցի նրա աչքերի մեջ՝ ամեն ինչ հասկացա։ Նա պահեց խոսքը, որը տվել էր մamáյիս։ Մեզ համար սա պարզապես բնակարան չէ․ սա հիշողություն է, սա սեր է»։
Վարդանի պատմությունը դարձավ իսկական սենսացիա։ Հայկական լրատվամիջոցները գրում էին նրա մասին՝ որպես մարդու, ով ապացուցեց, որ ընտանիքը ամենակարևորն է։ Նա չձգտեց փառքի կամ հարստության։ Պարզապես ուզում էր, որ իր քույրերն ունենան մի տեղ, որտեղ իրենց ապահով կզգային։
Այժմ Վարդանը ապրում է նրանց հետ։ Ասում են՝ նա հաճախ է երեկոները դուրս գալիս պատշգամբ և երկար ժամանակ նայում քաղաքին՝ կարծես շնորհակալ լինելով ճակատագրին, որ կարողացավ պահել իր խոստումը։
Այս պատմությունը հուզեց հազարավոր մարդկանց սրտերը։ Քանի որ աշխարհում, որտեղ այսօր հաճախ են խոսում դավաճանության ու շահամոլության մասին, նման պատմությունները հիշեցնում են՝ սերը և նվիրումը դեռ գոյություն ունեն։