«Սա ամենասովորական օրն էր,— ասում է նա, հազիվ զսպելով արցունքները։— Տիգրանը բակում էր խաղում, ծիծաղում, վազվզում։ Կինս ընդամենը մի քանի րոպեով մտավ տուն՝ ջուր վերցնելու։ Երբ նա վերադարձավ, Տիգրանը այլևս չկար։ Այդ վայրկյանները մինչև հիմա հիշում եմ ամեն մանրուքով։ Ինձ թվաց, որ հողը սահեց ոտքերիս տակից։ Չէի հավատում, որ դա մեզ հետ է կատարվում»։
Առաջին րոպեներին ընտանիքը խուճապահար վազում էր բակում, կանչում էր տղային, զանգահարում հարևաններին։ Մեկ ժամ անց փրկարարները լքված ջրամբարի եզրին գտան մի փոքրիկ կոշիկ։ «Ես միանգամից ամեն ինչ հասկացա,— ասում է հայրը։— Գոռում էի, աղաչում Աստծուն հրաշքի համար։ Բայց սիրտս ասում էր՝ նա այլևս չկա»։
Պարզվեց, որ այդ ջրամբարի վերաբերյալ մի քանի անգամ բողոքներ էին ներկայացվել։ Այլ ծնողներ ևս խնդրել էին իշխանություններին փակել վտանգավոր հատվածը։ Բայց պաշտոնյաները անտարբեր էին եղել՝ ասելով․ «Ոչինչ սարսափելի չէ, ամեն ինչ վերահսկվում է»։ Այժմ Տիգրանի հայրը տալիս է սարսափելի, բայց արդարացի հարց․ ո՞վ է պատասխան տալու որդու մահվան համար։
«Մենք խնդրում էինք, որ ցանկապատ դնեն,— պատմում է նա։— Խոստանում էին, թե շուտով կլուծեն։ Իսկ հիմա ուշ է։ Իմ տղան չկա։ Մեկն արդյո՞ք պատասխան կտա դրա համար»։
Ցանցերում տարածվում են տեսանյութեր ողբերգության վայրից։ Կադրերում երևում է, թե ինչպես է հայրը, աղաղակելով, փորձում շնչեղացնել որդուն մինչև շտապօգնության գալը։ Այդ կադրերը անհնար է դիտել առանց ցավի։ Երկրի տարբեր կողմերից մարդիկ թողնում են մեկնաբանություններ՝ զորակցության և արդարության պահանջով։
«Չեմ կարող սովորել այս լռությանը,— ասում է տղամարդը։— Ամեն օր սպասում եմ, որ նա կվազի ինձ մոտ, գրկի ու ասի “պապա”։ Բայց դրա փոխարեն միայն նրա լուսանկարն եմ տեսնում պատին։ Մենք կորցրել ենք ոչ միայն երեխա, այլ նաև կյանքի իմաստը»։
Տիգրանի ընտանիքը պահանջում է արդարություն։ Նրանք դիմել են իրավապահներին՝ պնդելով, որ ողբերգությունը կարելի էր կանխել։ Քննությունը արդեն սկսվել է, բայց հայրը համոզված է․ «Եթե մեղավորները կրկին բաժին հասնեն դատարկ խոստումներով, ապա վաղը իմ որդու տեղում կլինի ուրիշի երեխան»։
Այսօր Տիգրանի հիշատակին բակում, որտեղ նա խաղում էր, վառված են մոմեր ու դրված են խաղալիքներ։ Բնակիչներ, ընկերներ, անցորդներ գալիս են հարգել այն երեխայի հիշատակը, որը երբեք չի մոռացվի։ Նրա կարճ, բայց պայծառ կյանքը դարձավ դառն հիշեցում այն մասին, թե որքան վտանգավոր է մարդկային անփութությունը։
Այս առավոտ հրապարակված բացառիկ տեսանյութում հայրը կանգնած է փոքրիկ հուշարձանի առջև՝ ձեռքում պահելով խաղալիք մեքենան՝ այն նույնը, որով Տիգրանը երբեք չէր բաժանվում։ Նրա ձայնը դողում է․
«Տիգրան ջան, որդիս, ես խոստանում եմ քեզ՝ քո անունը երբեք չի մոռացվի։ Դու հավերժ կմնաս մեր լույսը։ Եթե քո մահը ստիպի մեկին մտածել և փրկել գոնե մեկ երեխա՝ ուրեմն դու իզուր չեկար այս աշխարհ»։