Մի անգամ Երեւանում՝ մութ ու ցուրտ երեկոյան, երբ բոլորը շտապում էին տուն՝ փախչելով անսովոր աշնանային ցրտից, տեղի ունեցավ մի դեպք, որը ցնցեց ամբողջ թաղամասը։ Տիգրանի անունը հիմա բոլորի շուրթերին է՝ որպես սարսափի եւ ցավի խորհրդանիշ։ Նրա հայրը՝ մարդ, որին բոլորը ճանաչում էին որպես հանգիստ եւ հավասարակշռված, հանկարծ վերածվեց այնպիսի կերպարի, ինչպիսին մարդիկ տեսնում են միայն ֆիլմերում։ Բայց ինչո՞ւ։ Ի՞նչն էր նրան մղել այդ սարսափելի քայլի։
Գաղտնի լարվածություն ընտանիքում
Վերջին շաբաթներին հարեւանները նկատել էին տարօրինակ բաներ Տիգրանի ընտանիքում։ Նրա հայրը՝ Արամը, հաճախ էր դուրս գալիս գիշերները, երկար քայլում փողոցներով, երբեմն էլ ինքն իր հետ խոսում։ Մայրը փորձում էր պահել խաղաղ մթնոլորտը, սակայն Տիգրանի եւ հոր միջեւ հարաբերությունները գնալով լարվում էին։ Տիգրանը երիտասարդ, խելացի, բայց համառ տղա էր։ Նա չէր վախենում վիճել հոր հետ նրա կյանքի որոշումների շուրջ։ Իսկ Արամը, իր հերթին, չէր հանդուրժում «անհնազանդություն»։
Ընտանիքի անդամները պատմում են, որ վերջին օրերին Տիգրանը պատրաստվում էր արտագաղթել՝ սկսելու նոր կյանք։ Ինչպես պարզվեց հետո, այդ լուրը դարձավ հոր հոգեբանական փլուզման վերջին կաթիլը։
Վեճ, որ ավարտվեց ողբերգությամբ
Երեկոյան՝ մոտավորապես ժամը 21-ին, հարեւանները լսեցին բարձր ձայներ Արամի բնակարանից։ Սկզբում մտածեցին, թե հերթական ընտանեկան վեճն է, բայց մի քանի րոպե անց հնչեց ուժեղ աղմուկ։ Երբ դուռը բացվեց, արդեն ուշ էր։ Տիգրանը պառկած էր հատակին, իսկ նրա կողքին՝ հայրը՝ արյունոտ դանակով ձեռքին։
Արամը չփորձեց փախչել։ Նա նստեց հատակին եւ սպասեց ոստիկանությանը։ Բոլորը շոկի մեջ մնացին նրա առաջին խոսքերից.
«Ես չէի ուզում նրան վախեցնել… բայց նա ինձ այլ ելք չթողեց»։
Հոր սարսափելի խոստովանությունը
Քննության ընթացքում Արամը պատմեց մանրամասներ, որոնք ոչ ոք չէր սպասում։ Նրա խոսքով՝ Տիգրանը ամիսներով սպառնում էր նրան, որ կհեռանա եւ կթողնի ծնողներին վարկերի եւ պարտքերի մեջ։ Այդ միտքը Արամի համար անտանելի էր։
«Նա ասաց, որ չի ուզում ապրել իմ կանոններով, որ ես հնացած պատկերացումներ ունեմ։ Բայց ես պարզապես ուզում էի, որ նա չշեղվեր սխալ ճանապարհով։ Երբ ասաց, որ գնում է՝ առանց հրաժեշտի, ես ինձ կորցրեցի…»։
Հոգեբանը, որը ներկա էր հարցաքննությանը, նշեց, որ Արամը գտնվում էր ծանր հոգեկան վիճակում՝ խառնված մեղքի, զայրույթի եւ հուսահատության զգացումներով։ Նրա պատմությունը չի արդարացնում կատարվածը, բայց բացատրում է այն ճնշումը, որին նա ենթարկվել էր։
Տիգրանի կյանքը մինչեւ ողբերգությունը
Տիգրանը 24 տարեկան էր։ Վերջերս ավարտել էր համալսարանը, զբաղվում էր ծրագրավորմամբ եւ աշխատում միջազգային ընկերությունում։ Ընկերները նրան նկարագրում են որպես խելացի, բայց երբեմն կտրուկ բնավորություն ունեցող երիտասարդ։
«Նա երազանքներ ուներ, ուզում էր ապրել իր կյանքով, ազատ լինել։ Բայց ընտանիքը երբեք չէր հասկանում նրան», — ասում է Տիգրանի մտերիմ ընկերներից մեկը։
Բոլորը գիտեին, որ նա հաճախ էր վիճում հոր հետ, հատկապես ֆինանսական հարցերի շուրջ։ Սակայն ոչ ոք չէր հավատում, որ այդ վեճերը կարող էին այսպես ավարտվել։
Սարսափելի մանրամասներ դանակի հարվածների մասին
Դատաբժշկական փորձաքննությունը ցույց տվեց, որ Տիգրանը ստացել էր երեք դանակի հարված՝ երկուսը կրծքավանդակին, մեկը՝ ուսին։ Բոլորն էլ մահացու էին։ Եվ ամենասարսափելին այն է, որ Արամը խոստովանել է՝ յուրաքանչյուր հարվածից հետո լսել է որդու ձայնը. «Պապա, խնդրում եմ, կանգ առ…»
Այդ խոսքերը հիմա նրան հետապնդում են ամեն գիշեր։
Մոր լռությունը՝ որպես ամենախիստ ապացույց
Տիգրանի մայրը՝ Նարինեն, այդ օրվանից չի խոսում։ Նա գտնվում է հոգեբուժարանում՝ բժիշկների հսկողության տակ։ Բժշկի խոսքով՝ Նարինեն ականատես է եղել ամեն ինչին։ Նա փորձել է կանգնեցնել ամուսնուն, բայց արդեն ուշ էր։ Երբ հասցվեց առաջին հարվածը, նա սկսեց գոռալ, բայց դա միայն ավելի է զայրացրել Արամին, որը կարծես կորցրել էր իրականության զգացումը։
Դատարանը եւ հանրային արձագանքը
Այս պատմությունը ցնցեց ոչ միայն թաղամասը, այլ ամբողջ երկիրը։ Սոցիալական ցանցերում մարդիկ բաժանվեցին երկու բեւեռի․ ոմանք մեղադրում են միայն Արամին, իսկ մյուսները փորձում են հասկանալ, թե ինչ հոգեբանական ճնշում կարող էր նրան հասցնել նման վիճակի։
Բայց անժխտելի է մեկ բան՝ սա ոչ միայն մի ընտանիքի, այլ ամբողջ հասարակության ողբերգություն է։ Հասարակության, որտեղ ծնողները հաճախ սիրո անվան տակ ճնշում են իրենց երեխաներին, իսկ երեխաները՝ փախչելով, չգիտեն, որ ցավ են պատճառում։
Եզրակացություն․ աղավաղված սերը, որ վերածվեց դժոխքի
Արամը դատարանում լուռ է։ Դատավորի հարցին՝ «Ինչո՞ւ դա արեցիք», նա պատասխանում է միայն.
«Ես սիրում էի նրան։ Բայց երբեմն սերը կարող է դառնալ պատրանք»։
Այս խոսքերն այսօր հնչում են դատարանի դահլիճներում՝ հուզելով բոլորին, ովքեր գիտեն, թե որքան բարակ է սահմանը ծնողական սիրո եւ խելագարության միջեւ։
Այս պատմությունը դեռ ավարտված չէ։ Բայց դրա դասը պարզ է․ երբ ընտանիքում իշխում են լռությունն ու չասված ցավը, երբեք չի կարելի սպասել, մինչ դրանք կվերածվեն ողբերգության։
Քանի որ երբեմն ամենամոտ մարդը կարող է լինել ամենավտանգա