Իրական պատմություն, որը ցնցեց անգամ ամենախորապես կոփված մարդկանց սրտերը։ Երեք տարի բոլորը տեսնում էին երիտասարդ ընտանիք․ երջանիկ մայր, հոգատար հայր և անընդհատ ծիծաղող փոքրիկ Տիգրան։ Բայց ընդամենը ինը օրերի ընթացքում ամեն ինչ փլվեց։ Սկզբում դա թվում էր սովորական ընտանեկան վեճ, սակայն արդյունքում բացվեց մի ճշմարտություն, որը դժվար էր պատկերացնել անգամ ամենասարսափելի երազում։
Ամեն ինչ սկսվեց փոքրիկ մանրուքից
Ամեն ինչ սկսվեց չնչին կասկածից։ Ընտանիքի հայրը՝ Սարգիսը, որին հարևանները ամեն օր տեսնում էին բակում տղայի հետ խաղալիս, հանկարծ փոխվեց։ Նա փակվեց իր մեջ, դադարեց խոսել կնոջ հետ և հեռացավ անգամ երեխայից։ Մարդիկ կարծում էին՝ գուցե հոգնած է կամ խնդիրներ ունի աշխատանքի վայրում։ Բայց իրականում նրա ներսում աշխարհը փլուզվում էր։
Սարգիսը նկատեց մի բան, ինչին սկզբում ուշադրություն չէր դարձրել։ Տղայի աչքերը, դիմագծերը, ժպիտը՝ ոչինչ իրեն չէին հիշեցնում։ Նա ինքն իրեն համոզում էր՝ երեխաները միշտ էլ նման չեն ծնողներին։ Բայց մի օր ընկերները կատակով ասացին․ «Նա ամբողջությամբ մորն է նման, քեզ ընդհանրապես չի հիշեցնում»։ Այդ խոսքերից հետո Սարգիսն այլևս չկարողացավ հանգստանալ։ Նրա մեջ սերմանվեց կասկած, որը շուտով դարձավ մոլուցք։
Անհավատալի որոշումը
Հաջորդ օրերին նա գրեթե չէր քնում։ Նա վերցնում էր հին լուսանկարները, համեմատում իր դիմագծերը տղայի դեմքի հետ։ Եվ ի վերջո՝ իններորդ օրը որոշեց անել մի բան, որ քչերն են համարձակվում անել․ անցկացնել ԴՆԹ փորձաքննություն։
Գաղտնի վերցնելով տղայի մազերից մի նմուշ՝ նա ուղարկեց այն լաբորատորիա։ Արդյունքները ստացավ երեք օր անց՝ էլեկտրոնային փոստով։ Եվ հենց այդ պահին նրա կյանքը երկու մասի բաժանվեց։ Փորձաքննությունը ցույց տվեց այն, ինչից նա ամենաշատն էր վախենում․ մոտ 99․8% հավանականությամբ Տիգրանը իր կենսաբանական որդին չէր։ Այդ պահին նա կորցրեց հողի զգացողությունը ոտքերի տակ։ Ամեն ինչ խավարեց։
Խոստովանությունը
Սարգիսը սպասեց երեկոյին, երբ կինը տուն վերադարձավ։ Երեխան արդեն քնած էր։ Նա նստեց խոհանոցում, լաբորատոր զեկույցը դրեց սեղանին և առանց բառ ասելու ուղղվեց դեպի դուռը։ Բայց կանգ առավ, շրջվեց և ասաց մի նախադասություն, որը հետո լայնորեն տարածվեց համացանցում․
«Ինը օր ես չքնեցի, ինը օր ես մտածեցի, ինը օր հավատում էի, որ սխալվում եմ… բայց այսօր գիտեմ՝ դա իմ մեղքը չէր»։
Նրա ձայնը չէր դողում, բայց աչքերում մի ցավ կար, որը բառերով նկարագրել չէր լինի։ Կինը լաց էր լինում, փորձում էր բացատրվել, արդարանալ, բայց արդեն ուշ էր։ Այդ խոսքերից հետո Սարգիսը լքեց տունը՝ թողնելով ամեն ինչ։
Հասարակության արձագանքը
Նորությունը տարածվեց կայծակնային արագությամբ։ Սոցցանցերը լցվեցին մեկնաբանություններով․ ոմանք մեղադրում էին կնոջը, մյուսները՝ հորը՝ սառնության համար։ Շատերը գրում էին․ «երեխան մեղավոր չէ», բայց բոլորը հասկանում էին, որ սա պարզապես դավաճանություն չէր, այլ՝ կյանքի հիմքերի փլուզում։
Հոգեբանները նշում էին, որ նման իրավիճակներում մարդը կորցնում է ինքնության զգացումը։ Եթե երեք տարի ապրում ես այն մտքով, որ դա քո որդին է, իսկ հետո իմանում հակառակը՝ դա հոգեբանական մահ է։
Մոր լռությունը
Կինը՝ Նարինեն, դեպքը որևէ կերպ չմեկնաբանեց։ Բռնազբոսումից հետո նա փակվեց տանը, չէր պատասխանում զանգերին և միայն մեկ անգամ ասաց լրագրողներին․
«Ես կշարունակեմ սիրել Տիգրանին, անկախ ամեն ինչից։ Նա իմ որդին է։ Իսկ Սարգիսը թող ինքը որոշի՝ ուզում է մոռանալ, թե հիշել»։
Սակայն հասարակությունը խիստ էր նրա հանդեպ։ Նրան մեղադրում էին ոչ միայն դավաճանության, այլև երեխայի ճակատագիրը խեղաթյուրելու մեջ։
Ինչպե՞ս կվարվեիք դուք
Այս պատմությունը ստիպեց շատերին խորհել․ ի՞նչ կանեիք դուք նման իրավիճակում։ Եթե մի օր իմանաք, որ ձեր կյանքի ամենաթանկ էակը՝ ձեր երեխան, իրականում ձեր արյունը չէ, կկարողանա՞ք շարունակել նույն սիրով նայել նրան։ Թե՞ ցավն ու վիրավորանքը կխլեն ամեն ինչ։
Այս հարցին ճիշտ պատասխան չկա։ Յուրաքանչյուր մարդ իր սեփական դժոխքն ունի։
Ասում են՝ Սարգիսը հիմա միայնակ է ապրում գյուղում՝ քաղաքային աղմուկից հեռու։ Մի անգամ նա վերադարձել է Երևան՝ երեխայի ծննդյան օրը։ Նրան տեսել են խաղահրապարակում՝ հեռվից հետևելիս Տիգրանի ծիծաղին։ Ասում են՝ նա ժպտում էր, բայց աչքերում նորից արցունք կար։ Իսկ թե երբևէ կվերադառնա՞ նա, ոչ ոք չգիտի։