Առավոտը ամենասովորականն էր։ Փոքրիկ Էլենը՝ միշտ ժպտերես ու կենդանի, իր սիրելի վարդագույն պայուսակը վերցրեց, համբուրեց մորը և շտապեց դպրոց։ Ոչ ոք չէր կարող նույնիսկ պատկերացնել, որ այս օրը կլինի նրա կյանքի վերջին օրը։
Ըստ դասընկերների՝ դասերից հետո Էլենը մնացել էր դպրոցի բակում՝ ընկերուհիների հետ խաղալու, ինչպես միշտ։ Աղջիկները ծիծաղում էին, վազում, բարձրանում հին երկաթյա սանդուղքով, որը տանում էր սպորտդահլիճի մուտքի մոտ գտնվող ճաղավանդակի վրա։ Ոչ ոք չէր մտածում, որ այդ ժանգոտած մետաղը կարող է մահաբեր թակարդ դառնալ։
Մի աղջիկ հետո պատմել է, որ սանդուղքը վաղուց էր ճոճվում։ Բայց հենց այդ օրը այն հանկարծ ուժեղ թեքվել է։ Էլենը կանգնած էր ամենավերևում։ Մի ակնթարթում նա կորցրել է հավասարակշռությունը։ Նրա ճիչը պատռել է օդը․
«Մա՛մա!» — և հաջորդ վայրկյանին մարմինը ընկել է ներքև։
Ուսուցիչներն ու պահակը առաջինը են մոտեցել։ Նրանք չէին հավատում աչքներին։ Աղջիկը պառկած էր անշարժ, աչքերը փակ։ Մեկը զանգել է շտապօգնություն, մյուսը փորձել է նրան ուշքի բերել։ Ամեն ինչ տեղի էր ունենում խառնաշփոթի ու ճիչերի մեջ։
«Նա դեռ շնչում էր,— պատմում է ուսուցչուհիներից մեկը։— Մենք աղոթում էինք, որ բժիշկները հասցնեն»։
Բայց բժիշկների բոլոր ջանքերն ապարդյուն էին։ Երեխայի սիրտը կանգ է առել արդեն հիվանդանոցի ճանապարհին։
Այժմ քննչական մարմինները պարզում են՝ ինչու էր դպրոցական տարածքում նման վթարային կառույց առհասարակ գոյություն ունենում։ Ծնողները պնդում են, որ բազմիցս բողոքել են բակի, սանդուղքների և սպորտդահլիճի վիճակից։
«Մենք խնդրում էինք՝ վերանորոգե՛ք, ամրացրե՛ք։ Այնտեղ ամեն օր երեխաներ են խաղում։ Բայց ոչ ոք մեզ չլսեց։ Իսկ հիմա իմ աղջիկը չկա», — ասում է Էլենի մայրը՝ արցունքների միջից։
Աղջկա հայրը երկար լռել է, բայց երբ վերջապես խոսել է, նրա բառերը ավելի ծանր են եղել, քան ցանկացած մեղադրանք․
«Ես ուղեկցեցի նրան դպրոց, ասացի՝ մի՛ ուշացիր։ Նա ժպտաց ու վազեց։ Եվ վերջ։ Այլևս երբեք նրան չեմ տեսնի։ Ես ինձ դա երբեք չեմ ների»։
Դպրոցի բակը հիմա դատարկ է։ Այնտեղ, որտեղ վերջերս լսվում էր մանկական ծիծաղ, այսօր դրված են ծաղիկներ և վառվում են մոմեր։ Պատի վրա՝ Էլենի լուսանկարներն ու երեխաների նկարները՝ «Մենք քեզ սիրում ենք» գրությամբ։
Դասընկերները չեն կարողանում հավատալ, որ նա այլևս չկա։ Ուսուցիչները լաց են լինում, ծնողները վախենում են իրենց երեխաներին դպրոց ուղարկել։ Մարդիկ պահանջում են արդար քննություն։ Քանի դեռ հին շենքերն ու անփույթ պայմանները մնում են անփոփոխ, նման ողբերգությունները կարող են կրկնվել։
Էլենի մահը ցնցեց ամբողջ քաղաքը։ Սոցիալական ցանցերում բողոքի ալիք բարձրացավ․
«Ինչո՞ւ մենք պետք է կորցնենք մեր երեխաներին ուրիշների անփութության պատճառով», — գրում էին մարդիկ։
Էլենի մայրը հիմա ամեն օր գալիս է դպրոց՝ կանգնում հենց այն դռան մոտ, որտեղ առավոտյան հրաժեշտ էր տվել աղջկան։
«Նա միշտ ասում էր՝ մամա, մի՛ լացիր։ Իսկ հիմա ես այլ կերպ չեմ կարող…»
Նրա խոսքերը կոտրում են նույնիսկ ամենասառը սրտերը։
Փոքրիկ Էլենի կյանքը ընդհատվեց ակնթարթորեն, բայց նրա անունը դարձավ խորհրդանիշ՝ թե որքան փխրուն է այն, ինչ մենք անվանում ենք «անվտանգ մանկություն»։
Մարդիկ հուսով են, որ մեղավորները պատասխանատվության կենթարկվեն, և դպրոցները այլևս չեն դառնա վտանգի վայրեր։ Բայց նրանք, ովքեր ճանաչում էին Էլենին, գիտեն՝ ոչ մի պատիժ չի վերադարձնի այն արևոտ աղջկան, որը երազում էր նկարիչ դառնալ, սիրում էր վարդագույն գույնը և հավատում էր, որ աշխարհը բարի է։