«Թող քո հոգին խաղաղություն գտնի…» — այս словами Самվելի Գրիգորյանի դուստրը ուշ երեկոյան իր հետևորդների հետ կիսվեց այն նորությամբ, որն ընդամենը մի քանի րոպեում տարածվեց ողջ ինտերնետով։ Նորություն, որի մեջ ոչ ոք չէր ուզում հավատալ, բայց որից անհնար էր խուսափել։ Կարճ, բայց սրտակեղեք ಪ್ರಕಟումը, լի հուսահատությամբ և ցավով, անմիջապես հասկացրեց. նրանց ընտանիքում տեղի էր ունեցել մի ողբերգություն, որը թողել էր վերք, որը երկար ժամանակ չէր կարողանալու սպառնալ։
https://www.youtube.com/embed/6UO2Mdt4rYY
«Մենք մինչ վերջին պահը չենք հավատացել… Կարծես հիմա դուռը կբացվի, և հայրիկը կմեծանա, ինչպես միշտ՝ ժպիտով», — գրել էր նա։
Այս տողերը, լի անզորությամբ ու մեծ վշտով, ցնցեցին հարյուրավոր մարդկանց։ Նրանք, ովքեր թեկուզ մեկ անգամ հանդիպել էին Самվել Գրիգորյանին, նրան հիշում էին որպես մարդ, ով կարողանում էր աջակցել, լսել, հույս ներշնչել։ Նրան հարգում էին իր բացասական, ուղիղ, հանգիստ ու ամուր բնավորության համար։ Դժվար էր պատկերացնել, որ նման մարդը կարող էր այդքան հանկարծակի ու այդքան ցավալի ձևով հեռանալ կյանքից։
Դուստրը խոստովանել էր, որ ողբերգությունն առաջացել էր անսպասելի, արագ և առանց որևէ նախազգուշացման։ Ընտանըկյանը երկար ժամանակ փորձել էր ամեն ինչ պահել գաղտնի՝ չցանկանալով ուշադրություն գրավել կամ տարածել լուրեր։ Բայց վաղ թե ուշ գալիս է մի պահ, երբ ուրիշներին ցավը թաքցնելն արդեն անհնար է։ Այդ ժամանակ նա ուժ գտավ ու գրեց կարճ, բայց սրտաձգող մի հաղորդագրություն։ «Չգիտեմ ինչպես շարունակել ապրել առանց նրա ձայնի, առանց նրա ներկայության։ Տունը դարձել է դատարկ, ասես հսկայական ու սառը սենյակ լինի», — գրել էր նա։
Այս խոսքերից հետո սոցիալական ցանցերում մեծ ալիք բարձրացավ։ Մարդիկ գրում էին, թե ինչպես էր Самվելը օգնել իրենց դժվար պահերին, ինչպես էր գտնում ճիշտ խոսքերը այն ժամանակ, երբ թվում էր, որ այլևս ոչ ոք չի կարող աջակցել։ Շատերը խոստովանում էին, որ նրա բարությունը իրենց փրկել էր կյանքի տարբեր իրավիճակներում։
Ի՞նչը հենց տեղի ունեցավ Самվելի հետ՝ դուստրը չէր մանրամասնել։ Սակայն հրապարակման տոնն ու բովանդակությունը հստակ հասկացրել էին. տեղի էր ունեցել անսպասելի, անդառնալի և խոր ցավ թողնող մի իրադարձություն։ Նրա բաց թողած դատարկությունը ծանր էր ոչ միայն ընտանիքի, այլև բոլոր նրանց համար, ովքեր ճանաչում էին նրան։
Բ yakınները պատմում էին, որ վերջին օրերին դուստրը անգամ չէր կարող մտնել այն սենյակ, որտեղ հայրն սովորաբար անցկացնում էր իր երեկոները։ Բոլոր իրերը մնացել էին իրենց տեղում, ասես նա կարող էր ցանկացած պահի վերադառնալ։ Այդ պատրանքը չափազանց ցավալի էր, բայց միևնույն ժամանակ՝ միակ ձևը՝ մի փոքր զգալու նրա ներկայությունը։
Մոտ օրերին ընտանիքը խոստացել էր հայտնել հրաժեշտի օրվա և տեղի մասին։ Բայց արդեն պարզ էր, որ թաղումը կդառնա զանգվածային հրաժեշտ — այդպիսին էր Самվել Գրիգորյանը։ Նրան հարգում էին, նրան սիրում էին, և նրա հեռացումը դարձավ անձնական կորուստ անհամար մարդկանց համար։
Նրա ընկերները հիշում էին, թե ինչպես էր նա կարողանում ոգեշնչել մարդկանց, ինչպես էր օգնում առանց աղմուկի ու առանց գովեստի սպասելու։ «Սա այն մարդն էր, ով միշտ լույս էր բերում իր հետ», — գրել էր նրա մոտ ընկերներից մեկը։