Վարդան Ղուկասյանը՝ հանրության կողմից հայտնի և սիրելի, որը միշտ առանձնացել է իր ազնվությամբ և սկզբունքայնությամբ, վերջապես խախտեց լռությունը։ Տարիներ շարունակ նա պահել էր գաղտնիքներ, որոնք կարող էին խարխլել ոչ միայն իր համբավը, այլև իր ստեղծած ամբողջ աշխարհը։ Բայց իր վերջին հարցազրույցում Վարդանը չկարողացավ զսպել իրեն և բացահայտեց ճշմարտություն, որը զարմացրեց և սարսափեցրեց բոլորին։
«Այլևս չեմ կարող կրել այս բեռը, — ասաց նա՝ աչքերում արցունքներով, — բոլորը պետք է իմանան ճշմարտությունը, որքան էլ այն դառը լինի»։ Նրա խոսքերը հատկապես վերաբերեցին այն մարդկանց, որոնց նա տարիներ շարունակ հավատացել էր, բայց որոնք, իր խոսքով, բոլորովին այն չէին, ինչ երևում էին։
Վարդանը պատմեց, թե ինչպես իր շուրջը ստեղծվել էր կեղծ փառքի սարսափելի աշխարհ, որտեղ բարոյականությունն ու ազնվությունը դարձել էին հազվադեպ երևույթներ։ Նա խոստովանեց, որ շատ հայտնի գործիչներ, որոնց նա մինչև վերջ աջակցել էր, իրականում օգտագործել էին իրեն և իր դիրքը սեփական շահերը սպասարկելու համար։ «Ես տեսել եմ, թե ինչպես մարդիկ պատրաստ են ամեն ինչ կորցնել հանուն մեկ նպատակի՝ մտնել ուժեղների ակումբ», — ասաց նա։
Բայց ամենահաղթահարելն ու վախեցնելն այն էր, որ Վարդանը բացահայտեց փաստեր, որոնք կարող էին շոկի ենթարկել հասարակությանը։ Նրա խոսքերով՝ տարիներ շարունակ պահվել էին ծանր հանցագործություններ, որոնց մեջ անմիջականորեն ներգրավված էին որոշ հայտնի ներկայացուցիչներ։ Միայն հիմա, ճշմարտության հետ առերեսված, նա կարողացավ դրանք բարձրաձայնել։
«Գիտեմ, որ այս խոսքերից հետո շատերը չեն հավատա ինձ, — ասաց Վարդանը, — բայց պարտավորված եմ դա անել, որովհետև եթե լռեմ, կանցնեմ այն սահմանը, որը բաժանում է կյանքը սեփական խղճից, а դա արդեն հոգու հանդեպ պարտք կդարձնի ինձ»։
Նրա անկեղծ խոսքերը ոչ միայն ցնցեցին լրագրողներին ու երկրպագուներին, այլև շփոթության մեջ գցեցին ամբողջ հասարակությանը։ Շատերը սկսեցին մտածել՝ արդյոք նրանք, ում մենք հարգում և սիրում ենք, իսկապե՞ս այնպիսի մարդիկ են, ինչպիսի՜ն երևում էին։ Վարդանի խոսքերը հնչեցին որպես սթափեցնող ազդանշան․ նա ցույց տվեց, որ նույնիսկ ամենաբարոյական մարդը կարող է կրել ծանր բեռ, և երբ այդ բեռը դառնում է անհնարին, ճշմարտությունը ստիպված է դուրս գալ։
«Չգիտեմ՝ աշխարհը պատրաստ է լսել այն ամենը, ինչ ես այսօր ասում եմ», — եզրափակեց Վարդանը, — «բայց գիտեմ, որ այդ ամենը պետք է տեղի ունենա, քանի որ ճշմարտությունը միշտ հաղթում է, նույնիսկ եթե այն ցավոտ և սարսափելի է»։
Հարցազրույցից հետո սոցիալական ցանցերը և լրատվամիջոցները պայթեցին քննարկումներից։ Մարդիկ մեկնաբանում էին Վարդանի խոսքերը․ ոմանք աջակցում էին նրան, ոմանք՝ քննադատում, բայց անտարբեր ոչ ոք չէր։
Մի բան ակնհայտ էր․ Վարդան Գուկասյանի քայլը խարխլեց այն պատկերացումները, թե ինչպիսին պետք է լինի արդար հասարակությունը, և ցույց տվեց, որ նույնիսկ սովորական մարդկանցով շրջապատված մարդիկ կարող են թաքցնել ծանր ճշմարտություն։
Այս բացահայտումները բացեցին այն դռները, որոնք երկար տարիներ փակ էին մնացել, և բարձրացրին բազմաթիվ հարցեր, որոնց պատասխանները դեռ սպասում են հանրությանը։ Բայց անվիճելի է մեկ բան․ Վարդանի խոսքերը երկար ժամանակ կմնան հիշարժան, և նրանք, ովքեր փորձում էին ստիպել նրան լռել, այժմ կանգած են նրա իսկ խոսքերի ստվերում։