Այդ երեկոն սկսվեց խաղաղ՝ այնքան խաղաղ, որ ոչ ոք նույնիսկ չի կարող էր պատկերացնել, որ ընդամենը մի քանի րոպե անց սովորական քաղաքային ճանապարհը կդառնա այնպիսի վայրը, որի մասին մարդիկ դեռ երկար կհիշեն дрожью։ Բայց հենց այդպես էլ եղավ․ սովորական երթուղին վերածվեց ողբերգական իրադարձության վայրի, որը դժվար է մոռանալ անգամ նրանց համար, ովքեր լսել են միայն ականատեսների խոսքերից։
Տղամարդը, որն ինքն է հայտնվել դեպքի մենակենտրոնում, մինչ այժմ դժվարությամբ է խոսում այդ մասին։ Նրա ձայնը դողում է, և յուրաքանչյուր բառ կարծես անցնում է այն ցավի միջով, որը նա չի կարողանում թաքցնել։
«Ամեն անգամ ասում էի՝ թող ես վարեմ։ Տեսնում էի՝ նա հոգնած էր, տրամադրությունը ընկած, իսկ ճանապարհը՝ թաց ու սահուն։ Բայց նա միայն ձեռքը թափ տվեց — թե իբր ամեն ինչ կարգին է, ամեն ինչ վերահսկում է։ Այդ նրա թեթև ժպիտը… հիմա ամեն անգամ աչքերս փակելիս առաջս է կանգնում», — պատմում է ականատեսը՝ հայացքը երկար պահելով մեկ կետի վրա, կարծես նորից վերապրում է ճակատագրական պահը։
Նրանք ուշ երեկոյան էին տուն վերադառնում։ Փողոցը լի էր մեքենաների լուսարձակների անդրադարձումներով, որոնք խառնվում էին թաց ասֆալտի վրա ու շեղում էին տեսադաշտը։ Մեքենան արագ չէր գնում, բայց ճանապարհի մթնոլորտը լարված էր։ Տասնյակ վարորդներ շտապում էին, շրջանցում, перестраивались, և ամեն մի լուսարձակ խոցում էր աչքը։
Ու հետո՝ մեկ ակնթարթ։ Պահ, որը ամեն ինչ փոխեց։
«Հանկարծ հանդիպակի գծից ինչ–որ մեքենա թռավ դեպի մեզ։ Չհասցրի հասկանալ՝ ինչ է կատարվում։ Պարզապես մի բոց, irgendein рёв, հարված — ու լռություն։ Սարսափելի, խլացուցիչ լռություն», — հիշում է տղամարդը։
Կառավարումը կորցրած մեքենան հայտնվել էր ուղիղ իրենց առաջ։ Խուսափել հնարավոր չէր — շատ մոտ, շատ անսպասելի։
Երբ ամեն ինչ հանդարտվեց, շուրջը хаос էր։ Մարդիկ վազում էին մեքենաներից, մեկը ճչում էր, մյուսը փորձում էր զանգահարել շտապօգնություն, երրորդը փորձում էր բացել սեղմված դռները։ Օդում խառնվել էին բենզինի ու տաք մետաղի հոտերը։
«Փորձեցի շարժվել — ձեռքերս դողում էին, ամբողջ մարմինս ցավում էր։ Բայց կենդանի էի։ Եվ առաջինը՝ նայեցի վարորդի նստատեղին։ Նա նույն դիրքով բռնած էր ղեկը, բայց գլուխը կախ էր։ Կանչեցի նրան։ Թեթև դիպա ուսին։ Ոչ մի արձագանք։ Չես պատկերացնի, ինչ է դա նշանակում, մինչև ինքդ չտեսնես՝ ինչպես է մի մարդ, ում հետ րոպե առաջ խոսում էիր, հանկարծ լռում… навсегда», — ասում է ականատեսը՝ հազիվ զսպելով արցունքները։
Շտապօգնությունը հասավ մոտ վեց րոպեում։ Այդ վեց րոպեն, ըստ տղամարդու, որսի նման էին ձգվում։ Բժիշկները պայքարում էին երիտասարդ վարորդի կյանքի համար, բայց հարվածը 너무 сильный էր եղել, և փրկել նրան չհաջողվեց։
Շուրջն ամայի լռություն էր։ Մարդիկ կանգնած էին, նայում, բայց ոչ ոք բառ չէր գտնում։ Անհավատություն, շոկ և անզորություն՝ բոլորը խառնված մեկ ծանր մթնոլորտի մեջ։
«Մինչև հիմա ինձ եմ մեղադրում։ Գիտեմ՝ պարտավոր չէի, գիտեմ՝ միգուցե ոչինչ չէր փոխվի… բայց այդ մի միտքը՝ “թող ես վարեմ”… նորից ու նորից է վերադառնում։ Ինչ–որ կերպ թվում է, թե կարող էր կանխել ամեն ինչ։ Թվում է՝ պետք է կանխեր», — խոստովանում է նա։
Այս պատմությունը պարզապես հերթական վթարը չէ։ Դա հիշեցում է՝ որքան փխրուն է կյանքը և որքան վտանգավոր կարող է լինել վստահությունը հոգնածությանը, զգացմունքներին կամ չափազանց ինքնավստահությանը։ Ճանապարհը չի ներում նույնիսկ մեկ վայրկյան թուլություն, և մեկ սխալ քայլը կարող է փոխել ամբողջ ճակատագիրը։
Հետաքննությունն ընթացքի մեջ է, բայց մի բան արդեն պարզ է․ այդ գիշեր մի մարդու կյանք ընդհատվեց ընդամենը մի պահի ընթացքում։ Իսկ ականատեսի խոսքերը՝ լի ցավով, ափսոսանքով և ծանր հիշողություններով, դեռ երկար են հնչելու նրանց ականջներում, ովքեր երբևէ կլսեն այս պատմությունը։