Երբեմն թվում է, թե այս աշխարհը լի է թվերով, աղմուկով ու անհանգստացնող նորություններով։ Բայց հենց այն պահին, երբ մարդիկ այլևս չեն սպասում հրաշքների, կյանքը հանկարծ բացում է իր ամենափակ դուռը և ներս թողնում մի լուսավոր ճառագայթ, որը ակնթարթորեն ցրում է մթության բոլոր շերտերը։ Այսօր այդ լույսն ուներ անուն՝ Ալբերտ։ Եվ նրա առաջին ճիչի հնչյունը դարձավ ընտանիքի համար այնպիսի պահ, որը հավերժ կմնա նրանց հիշողության խորքում։
Բոլորը սկսվեց վաղ առավոտյան, երբ հիվանդասենյակի լռությունը հանկարծ լցվեց անհանգիստ շշուկներով։ Բժիշկները մեկը մյուսի հետևից մոտենում էին ծննդաբերական բաժանմունքին, և ապագա մայր Սյուզին զգում էր, թե ինչպես է յուրաքանչյուր վայրկյան ծանրանում նրա վրա՝ բերելով իր հետ անբացատրելի սպասում։ Նա տարիներ շարունակ էր երազում մայր դառնալու մասին, և այդ օրը թվաց, թե ճակատագիրն իր ձեռքում էր պահում ամենակարևոր որոշումը։
Բայց երջանիկ պահին տանող ճանապարհը կատարեց մի գրեթե ճակատագրական շրջադարձ։ Բոլորը ասում էին, որ ամեն ինչ ընթանում է հարթ, մինչև որ բժիշկներից մեկը հանկարծ շրջեց հայացքը՝ նկատելով մի մանրուք, որը կարող էր ամեն բան փոխել։ Սենյակում ակնթարթորեն լարվածություն տիրեց։ Սյուզին վերջին ուժերով փորձում էր հասկանալ, թե ինչ է կատարվում։ Նա տեսնում էր բժիշկների լուրջ դեմքերը, լսում նրանց արագ հրահանգները, և մի պահ նրան թվաց, թե սիրտը կանգ առավ։ Մեկ սխալ, մեկ ուշացած քայլ՝ և նրանց երկար սպասված երեխայի կյանքը կարող էր երբեք չծաղկել։
Դրսում ոչ ոք չէր կարող տեսնել, թե ինչ է կատարվում ներսում։ Բայց ապագա հայրը՝ Արմենը, կանգնած դռան մոտ, զգում էր ամեն շարժում, ամեն լարված շունչ։ Նրա ձեռքերը նույնպես չէին հանգստանում։ Տարիներ էին անցել այն օրվանից, երբ մի բժշկական եզրակացություն գրեթե խլեց նրանց հնարավորությունը երբևէ տեսնելու սեփական երեխային։ Բայց նրանք պայքարեցին անսասան համառությամբ։ Եվ ահա, ամեն կարևոր պահին, երբ սպասումն իր գագաթնակետին էր հասել, ճակատագիրն ի вновь փորձեց ուժը։
Հանկարծ սենյակից լսվեց շփոթված, բայց վճռական մի ձայն։ Բժիշկներից մեկը կանչեց երկրորդ բրիգադին։ Ակնթարթորեն ամեն բան սկսեց արագանալ։ Այդ պահին պարզ դարձավ՝ երեխան պայքարում է իր առաջին շունչի համար։
Եվ հենց այն պահին, երբ թվաց, որ անորոշությունը պատրաստ է կուլ տալ բոլորին, եկավ սպասված լուրը։
Ծնվեց փոքրիկ Ալբերտը։
Նրա առաջին ճիչը, որ զարկվեց հիվանդասենյակի լռությանը, ավելի զորեղ էր, քան առավոտյան արթնացնող ամենաաղմկոտ կանչը։ Սյուզիի աչքերից հոսած արցունքները ցավից չէին, այլ բացարձակ երջանկությունից։ Արմենը, որը մի քանի վայրկյան առաջ կանգնած էր դռան մոտ և լսում էր ամեն ինչ, հանկարծ զգաց, թե ինչպես ծնկները թուլացան։ Նա առաջին անգամ հենվեց պատին՝ փորձելով հաղթահարել իր ելումուտ դարձած զգացմունքները։
Բայց իրական հրաշքը տեղի ունեցավ մի քանի րոպե անց։ Երբ երեխային բերեցին մոր մոտ, սենյակը կարծես նոր լույսով լցվեց։ Նորածնի փոքրիկ ձեռքիկը՝ բարակ ու թափանցիկ մաշկով, հանկարծ սեղմեց մոր մատը։ Շատերին դա կարող էր պարզ ռեֆլեքս թվալ, բայց Սյուզին այն ընկալեց որպես պատասխան. «Ես եկա։ Ես հաղթեցի»։
Երբ ընտանիքը վերջապես միավորվեց, բժիշկները պատմեցին այն, ինչ լռել էին ողջ գիշեր։ Պարզվեց, որ ծննդաբերության ընթացքում առաջացել էր բարդացում, որը նախնական հետազոտության ժամանակ չէր հայտնաբերվել։ Եվ եթե ամեն բան արվեր ոչ վայրկյանական ճշգրտությամբ, պատմությունը կարող էր այլ ավարտ ունենալ։ Բայց ամեն ինչ փոխվեց այն պահին, երբ բժիշկները որոշեցին վճռական քայլ անել։ Նրանց բառերով՝ նրանք պայքարում էին յուրաքանչյուր վայրկյանի համար։ Եվ հաղթեցին։
Հաջորդ օրը փոքրիկ Ալբերտի պատմությունը տարածվեց բարեկամների, հարազատների և անգամ անծանոթների շրջանում։ Մարդիկ կարդում էին նրա ծննդի մասին և զգում այնsame ջերմությունը, որ ծնվել էր այդ հիվանդասենյակում։ Նույնիսկ նրանք, ովքեր սովորաբար անտարբեր էին նման պատմությունների հանդեպ, այս անգամ կանգ առան, բացեցին էջը և երկար լռեցին՝ զգալով, թե ինչպես ինչ–որ բան հալչում է իրենց ներսում։
Չէ՞ որ այս պատմությունը ոչ միայն երեխայի ծննդի մասին էր։ Այլ կյանքի ճակատագրական հաղթանակի։ Մարդկային տոկունության։ Այդ մասին, որ երբեմն փոքրիկ լույսը կարող է հաղթել ամենախավարին։
Այսօր աշխարհ է եկել Ալբերտը։ Եվ նրա առաջին ճիչի ձայնը դարձավ հիշեցում այն մասին, որ հրաշքները իրոք լինում են։ Պետք է պարզապես հավատալ, պայքարել և ընդունել այն սրտափուխ պահը, երբ կյանքը սկսվում է նորից։