Քաղաքը մինչ այժմ ոչ ցանկությամբ է խոսում այս մասին, ասես՝ փորձում է խուսափել ավելորդ հիշողություններից։ Այն, ինչ տեղի ունեցավ ուշ երեկոյան, սովորական կենցաղային վեճի շրջանակներում պարզապես չի տեղավորվում։ Երկու երիտասարդներ, որոնք երբևէ շփվել էին նույն ընկերախմբում, միանգամից հայտնվեցին տարբեր կողմերում՝ ոչ միայն ճանապարհի, այլև մարդկային սահմանագծի։
Ըստ ականատեսների պատմածի՝ ամեն ինչ սկսվել է գրեթե անաղմուկ։ Սկզբում՝ լարված հայացք, կարճ ու սուր խոսքեր, անհավասար շունչ։ Թվում էր, թե վեճը կարելի էր դադարեցնել մեկ շարժումով, բայց այդ երեկո ոչ ոք դա չարեց։ Մեկ քայլ առաջ՝ և կարծես բարակ սահմանը ճաքեց։ Նրբանցքում լսվեցին առաջին հարվածները՝ խուլ, ծանր, ասես հնչում էին ոչ թե մարդու մարմնի, այլ դատարկ մետաղյա պատի վրա։
Երիտասարդներից մեկը փորձում էր պահպանել հեռավորությունը, հետ էր քաշվում, բայց երկրորդը, ըստ ասողների, կարծես դադարել էր լսել աշխարհը։ Նրա շարժումներում կասկած չկար․ յուրաքանչյուր հարված ավելի ուժգին էր դառնում, զայրույթը՝ ավելի տեսանելի։ Մի քանի վայրկյան անց սալահատակի վրա հայտնվեցին մուգ արյան բծեր՝ փոքր, բայց վառ, լամպի լույսի տակ վախեցնող։ Իսկ հետո հնչեց այն բնորոշ ճռինչը, որը շատերն ընկալեցին որպես կոտրվող ոսկորի ձայն։ Այդ պահին հասկացվեց՝ խոսքը արդեն վեճի մասին չէ, այլ՝ կործանարար ագրեսիայի։
Մարդիկ կանգնել էին մի կողմում՝ շփոթված, վախեցած, չիմանալով՝ միջամտե՞լ, թե՞ փախչել։ Ոմանք փորձում էին գոռալ, ուրիշները պարզապես նայում էին՝ չհավատալով, որ ամեն ինչ իրականում է կատարվում։ Եվ միայն այն ժամանակ, երբ երիտասարդներից մեկը ընկավ ասֆալտին ու դադարեց արձագանքել, լռությունը ճեղքվեց ճիչով։ Երկրորդն էլ մի քանի վայրկյան կանգնած մնաց նրա վրա՝ ծանր շնչելով, դողացող ձեռքերով մաքրելով արյունը դեմքից, և միայն այդ պահին ինչ–որ մեկը զանգահարեց շտապօգնությանը։
Բժիշկները արագ եկան, սակայն, իրենց խոսքերով, ծեծը արդեն իրեը արել էր։ Նրանք փորձեցին վերակենդանացնել երիտասարդին, պայքարեցին մինչև վերջ, բայց վնասվածքները չափազանց ծանր էին։ Բժիշկներից մեկը հետո լուռ ասաց մի նախադասություն, որից մաշկը փշաքաղվում է․
«Եթե գոնե մեկը ավելի շուտ միջամտեր, ամեն ինչ ուրիշ կերպ կավարտվեր»։
Այժմ մնում են միայն հարցերը․
Ինչո՞ւ վեճը չկանգնեցրեցին հենց սկզբում։
Ի՞նչն էր իրականում տեղի ունեցել՝ ստորացումն, աղջկա՞ հարց, հին վիրա՞վ։
Եվ ինչու՞ երկու ծանոթ մարդիկ մեկ գիշերում դարձան թշնամիներ։
Տարածքը՝ անհանգիստ, երբեմն շշուկով, քննարկում է տեղի ունեցածը, ասես վախենալով նոր բռնկում առաջացնել։ Դիտած մարդկանց հայացքները խոսում են բառերից ավելին՝ այնտեղ սարսափ կա, զղջում և անուժություն։ Քանի որ այս պատմության ամենասարսափելին այն է, որ նմանը կարող է ծագել մեկ բառից, մեկ սխալ շարժումից, մեկ արագ բռնկվող որոշումից։ Եվ կյանքը փոխվում է այնպես, որ վերադարձ այլևս չկա։