Հայաստանյան տեղեկատվական դաշտը վաղուց չէր ապրել նման համընդհանուր ցնցում։ Միայն մեկ գիշերում Արմինե Պողոսյանի անունը դարձավ ցավի, անհարթելի կորստի և անպատասխան մնացած հարցերի խորհրդանիշ։ Նույնիսկ նրանք, ովքեր նրան անձամբ չէին ճանաչում, մեկը մյուսի հետևից գրում էին իրենց ցավակցությունները՝ փորձելով հասկանալ, թե ինչն է 이렇게 խորապես ազդել հազարավոր մարդկանց վրա։

Արմինեն այն մարդկանցից չէր, ովքեր ձգտում են բարձրաձայնությանը կամ հանրային ուշադրությանը։ Նա պատկանում էր այն հազվագյուտ տեսակին, ովքեր լուռ ստեղծում են ջերմություն իրենց շուրջը, կիսվում են դրանով ու երբեք չեն բողոքում։ Գործընկերները հիշում են․ «Նա երբեք չէր բարձրացնում ձայնը, երբեք չէր ցույց տալիս հոգնածություն։ Նրա խաղաղ, մեղմ ժպիտը հաճախ ավելին էր ասում, քան բառերը»։ Հենց այդ ժպիտն է այսօր մարդկանց հիշողության մեջ։

Նրա najbliжшие մարդիկ հիշում են, որ դեպքից ընդամենը մեկ օր առաջ Արմինեն անսովոր հանգիստ ու հավասարակշռված էր թվում, կարծես նոր մի փուլ էր սկսվում նրա կյանքում։ Ոչ ոք չէր պատկերացնում, որ այդ խաղաղությունը կարող էր լինել վերջին նշումը մարդու, որն տարիներ շարունակ ջերմություն էր պարգևում շրջապատին։ Նրա ժպիտի հետևում ամենայն հավանականությամբ եղել է ներքին պայքար, որը նա միշտ պահել էր իր մեջ։

Այն առավոտը, որը փոխեց ամեն ինչ, սկսվել էր սովորականի պես․ մարդիկ գնում էին աշխատանքի, երեխաները՝ դպրոց։ Եվ հանկարծ մեկ հեռախոսազանգ կամ մեկ հրապարակում սոցիալական ցանցում շրջեց ամբողջ իրականությունը։ Շատերը սկզբում մտածեցին, որ դա թյուրիմացություն է։ Բայց հետո եկավ հաստատումը՝ ցուրտ ու ծանր․ Արմինե Պողոսյանի այլևս չկա։

Մի քանի ժամվա ընթացքում հասարակությունը հայտնվեց սարսափելի շփոթության մեջ։ Գործողությունների իրական պատճառները երկար ժամանակ հստակ չէին, բայց հետագայում բացված մանրամասները հատկապես ցավոտ էին։ Պարզվեց, որ վերջին ամիսներին Արմինեն անցնում էր բարդ անձնական փուլ, որի մասին շատ քչերը գիտեին։ Նա սովոր էր լուռ կրել իր ծանրությունները՝ չցանկանալով անհանգստացնել ուրիշներին։ Մոտ ընկերուհին պատմում է․ «Եթե ինչ-որ բան նրան մտահոգում էր՝ բարոյապես կամ ֆիզիկապես, նա ասում էր միայն․ ամեն ինչ կանցնի, չեմ ուզում никого ծանրաբեռնել»։

Այս ներքին փակվածությունն էլ դարձել էր այն հանգամանքը, որը ժամանակին չի նկատվել։ Ոչ ոք չգիտեր, թե որքան ծանր էր եղել նրա ներաշխարհը։

Երբ տեղեկությունները հասան հասարակությանը, համացանցը լի էր արձագանքներով։ Մարդիկ գրում էին, որ զգում են վշտի և մեղքի խառն զգացում, որ չեն կարողացել ժամանակին նկատել նրա լռության մեջ եղած ցավը։ Այլոք ընդունում էին, որ Արմինեի պատմությունն իրենց սեփական կյանքի խնդիրների արտացոլումն է, այնպիսի խնդիրների, որոնց մասին իրենք ևս երկար ժամանակ լռում են։ Նրա լուսանկարները՝ խաղաղ ու ժպտացող, դարձան յուրօրինակ խորհրդանիշ այն ներքին պայքարների, որոնք շատերն անցնում են միայնակ։

Բայց ամենասարսափելին այն է, որ այս պատմությունը միայն անձնական կորուստ չէ։ Այն հիշեցում է՝ որքան փխրուն է մարդկային հոգին։ Որ նույնիսկ ամենալուսավոր մարդիկ կարող են հոգնել, եթե նրանց լռությունն անտեսվում է։ Որ ժպիտը միշտ չէ, որ ուրախություն է նշանակում։ Երբեմն դա պարզապես պաշտպանական պատ է։

Այսօր Հայաստանը սգում է։ Ոչ միայն այն պատճառով, որ հեռացել է բարի ու անկեղծ մի մարդ, այլ որովհետև այս կորուստը ստիպեց բոլորիս կանգ առնել ու հարց տալ․ իսկ մենք իրար իսկապե՞ս տեսնում ենք։ Լսո՞ւմ ենք նրանց, ովքեր լռում են։

Արմինե Պողոսյանի պատմությունը դարձավ զգուշացում։ Եվ միաժամանակ՝ կոչ՝ ավելի ուշադիր լինելին, չանտեսել անգամ ամենաթույլ նշանը, որ մարդը կարիք ունի աջակցության։