Իմ սեփական երեխաները ավերեցին իմ տունը աչքերիս առաջ՝ առանց ինձ նույնիսկ զգուշացնելու. ես նստած էի տան առջև և դառն որեն լաց էի լինում՝ մտածելով, որ ծերությանս ժամանակ անօթևան կմնամ, երբ անսպասելի մի բան պատահեց․․․Տունը, որտեղ ես ապրել էի ամբողջ կյանքում, փլուզվում էր աչքերիս առաջ։
Գետնին ընկած յուրաքանչյուր աղյուսե սալիկը ցավ էր պատճառում սրտիս։ Ես և ամուսինս այս տունը կառուցեցինք մեր սեփական ձեռքերով՝ տախտակ առ տախտակ, քար առ քար։ Երեխաներս մեծացել են այստեղ, և ես ամբողջ կյանքս ապրել եմ այստեղ։Ես դուրս վազեցի բակ և գոռացի՝ փորձելով լսելի լինել մեքենայի աղմուկի միջից.«Կանգնե՛ք։ Սա իմ տունն է։ Մի՛ դիպչեք դրան»։
Վարորդը դուրս ցատկեց խցիկից և նյարդայնացած գոռաց.
«Ներեցե՛ք, տատիկ, բայց ես հրաման ունեմ։ Տունը պատկանում է ձեր ավագ որդուն։ Նա հրամայել է այն քանդել»։
«Ի՞նչ եք ասում», — հևասպառ ասացի ես։ «Սա սխալ է։ Ես այստեղ եմ ապրում։ Որտե՞ղ եմ հիմա հայտնվելու։ Փողոցում՞»։
«Մեզ համար միևնույն է», — սառնորեն պատասխանեց վարորդը։ «Մեր գործն այն քանդելն է»։
Ես անօգնականորեն ընկա գետնին։ Օդ բարձրացավ փոշի, աղյուսի բեկորներ թռչում էին ամենուր։ Ոչ ոք ուշադրություն չդարձրեց ինձ։ Իմ տունը անհետանում էր՝ վերածվելով ավերակների կույտի։
Ես նստեցի գետնին՝ ձեռքերով ծածկելով դեմքս և լաց եղա։ Զգում էի, որ ամեն ինչ, որի համար ապրում էի, քանդվում էր այս տան հետ միասին։ «Իմ սիրելի՛ երեխաներ…», — մտածեցի արցունքներիս միջից։ «Իսկապե՞ս սա արեցիր ինձ հետ։ Հողի՞ համար։ Փողի՞ համար»։
Բայց հենց այդ պահին տեղի ունեցավ մի ցնցող բան։Եվ հենց այդ պահին, երբ ես գրեթե հրաժարվել էի բարության հավատալուց, դար պասի մոտ մեքենա կանգնեց։ Որդիս, որին ես համարում էի այս մղձավանջի մեղավորը, դուրս եկավ
«Ինչպե՞ս կարող էիր, որդիս՛»։ գոռացի ես՝ հարվածելով նրա կրծքին։ «Ես քեզ մեծացրել եմ, կերակրել եմ, գիշերները չեմ քնել, իսկ դու… դու քանդել ես իմ տունը, իմ կյանքը»։
Նա լուռ կանգնած էր, աչքերը կախ։ Ես չէի կարողանում զսպել ինձ. խոսքերը պայթեցին ինձանից՝ արցունքներիս ու ցավի միջով։
«Դու ինձ փողոց նետեցիր։ Ուզո՞ւմ ես, որ ես ցանկապատի տակ մեռնեմ»։ Ի՞նչ եմ ես երբևէ արել ձեզ, երեխաներս։
Բայց հանկարծ որդիս գլուխը բարձրացրեց, մոտեցավ և լուռ ասաց.
«Մայրիկ… խնդրում եմ, հանգստացիր։ Դուք ամեն ինչ սխալ եք հասկացել»։
Ես շփոթված էի։
«Ի՞նչ ես նկատի ունենում՝ սխալ։ Ես ամեն ինչ տեսա իմ աչքերով։ Տունը քանդված է»։
«Այո՛,- գլխով արեց նա,- հին տունը քանդված է… որովհետև այն արդեն վտանգավոր էր։ Մենք երկար մտածեցինք, թե ինչպես ասենք, բայց դու չէիր համաձայնվի։ Այնպես որ, որոշեցինք արագ անել դա»։
Նա ձեռքը մեկնեց՝ մատնացույց անելով իմ ետևը։ Այնտեղ, էքսկավատորից այն կողմ, աղյուսների և փոշու կույտերից այն կողմ, ես տե սա անսպասելի մի բան. տան ետևում կանգնած էր նոր, գեղեցիկ աղյուսե տուն՝ բաց գույնի պատեր, կարմիր տանիք, նոր պատուհա ններ։
«Սա մեր տունն է հիմա, մայրի՛կ,- ասաց որդիս՝ արցունքների միջից ժպտալով։- Մենք այն կառուցել ենք մոտակայքում, այս նույն հողա մասի վրա։ Ամեն ինչ պատրաստ է՝ կահույքը, խոհանոցը, պատուհանագոգին ծաղիկները։ Կներես, որ ավելի շուտ չէինք ասել քեզ… Մենք ուզում էինք անակնկալ մատուցել քեզ»։
Ես սառեցի։ Սիրտս արագ էր բաբախում, և արցունքներս դեռ հոսում էին այտերիցս՝ այժմ տարբեր, տաք, բարի։