Ամեն ինչ սկսվեց անսպասելի՝ մռայլ դեկտեմբերի մի առավոտ, երբ լուրը հղեղի պես կնքվեց մարդկանց վրա․ հանրապետության ամենասիրված ու փորձառու բժիշկներից մեկը՝ Արտավազդ Սահակյանը, այլևս մեզ հետ չէր։ Այդ լուրը կարծես խլեց մարդկանց ներքին հավասարակշռությունը՝ զրկելով հանգստությունից, հավատից, իսկ ամենացավալին՝ այն հավատից, թե բժիշկները, ովքեր ամեն օր բախվում են մահվան, ինչ-որ կերպ անխոցելի են։ Իրականությունն όμως շատ ավելի կոշտ, անողորմ ու սուր դուրս եկավ, քան կարելի էր պատկերացնել։ Նրա աշխատասենյակը, որն տարիներ շարունակ լցված էր հիվանդների շնչով, ամուր ձեռքսեղմումներով ու շնորհակալության խոսքերով, այդ օրը լուռ վերածվեց թանգարանի՝ հիշողությունների թանգարանի, որտեղ յուրաքանչյուր պատ, յուրաքանչյուր թուղթ, յուրաքանչյուր լուսանկար կրում էր բժշկի վերջին հետքը։ Իսկ մարդիկ… հազարավոր մարդիկ… նրանց հերթը հիվանդանոցի մոտ չէր վերջանում։ Ամեն մեկն ուներ իր պատմությունը՝ տանջալի, հուզիչ, երբեմն՝ պարզապես անհավատալի, քանի որ Սահակյանը ոչ միայն բժիշկ էր։ Նա վերջին հույսն էր նրանց համար, որոնց կյանքը կախված էր մի մազից։

Լուրը տարածվեց սոցիալական ցանցերում՝ նմանեցվում սարսափեցնող պայթյունի։ Շոկն այնքան մեծ էր ոչ միայն նրա համար, որ Սահակյանը ազգային մակարդակի մասնագետ էր, այլ նաև որովհետև նա ապրում էր իր աշխատանքով՝ աշխատում հանուն կյանքերի։ Ասում էին, որ նա երբեք չէր թողնի հիվանդին միայնակ, նույնիսկ եթե հերթապահությունն ավարտվել էր։ Ասում էին, որ նա տուն կվերադառնար գիշերով, բայց առավոտյան նորից կլիներ այնտեղ՝ վիրահատարանում, պալատներում, ընդունարանում։

Եվ ահա այդ ամենը դադարեց։ Մարդիկ չէին հավատում։ Սկզբում կարծեցին՝ ինչ-որ սխալ է, ապատեղեկատվություն, բայց երբ լուրը պաշտոնապես հաստատվեց, իրականությունը սուր խոցեց բոլորին։ Սառած Երևանը այդ օրը առավել քան երբևէ լուռ էր։ Նույնիսկ սովորաբար մարդաշատ կանգառները կարծես քարացել էին։ Իսկ այնտեղ, որտեղ պետք է հրաժեշտ տար ժողովուրդը, սառած օդը կարծես անշարժ էր։ Խորը լռություն, ձեռքեր՝ լցված թղթե անձեռոցիկներով, սև հագուստների ստվերներ, իրար միացած ուսեր…

Նույնիսկ մեծ սրահը քիչ էր։ Մարդիկ կանգնած էին դրսում՝ անձրևի տակ, ցրտի մեջ, բայց ոչ ոք չէր հեռանում։ Ունեին ուժ չհեռանալու։ Հեռանալը կնշանակեր հաշտվել այն մտքի հետ, որ Արտավազդ Սահակյանը այլևս չկա։

Նրա գործընկերները փայծաղով աչքերում պատմում էին, թե ինչպես էր նա վիրահատության ընթացքում մոռանում աշխարհի գոյությունը։ Հիվանդները՝ նախկին ու ներկա, հուզմունքով հիշում էին պահերը, երբ բժիշկը փրկել էր իրենց կյանքը, վերադարձրել քայլելու, տեսնելու կամ պարզապես ապրելու հնարավորություն։ Իսկ նրա ընտանիքը՝ թուլացած, բայց անսահման արժանապատվությամբ, ընդունում էր ցավակցությունները։

Մարդը, ով չէր սիրում բարձրագոչ խոսքեր, դարձավ ամբողջ երկրի լռության պատճառը։

Արտավազդ Սահակյանը չէր հանդուրժում պաթետիկ elogեր։ Նա միշտ ասում էր. «Բժշկի գործը նա է, ինչ անում է, ոչ թե ինչ ասում է»։

Բայց հենց այդ գործն էլ հազարավոր մարդկանց բերել էր նրա վերջին հրաժեշտին։

Հենց այդ գործն էր, որ մի քանի շարժումով ազատություն էր տվել այն մարդկանց, ովքեր տարիներով չէին կարողանում հաղթահարել հիվանդանոցների սարսափները։

Եվ հիմա բոլորը կանգնած էին նրա առջև՝ վերջին անգամ։

Ավարտ, որը ցավեցնում է, բայց նաև ստիպում է հիշել

Երբ դին դուրս էին բերում, ինչ-որ մեկը շշնջաց՝ գրեթե արցունքով խեղդված.
Այս բառերով մարդիկ հասկացան, որ Սահակյանի ներկայությունն իրենց հոգիներից չի հեռանալու։

Նրա անունը, աշխատանքը, ձեռքերը և ժպիտը կապրեն հազարավոր պատմություններում։

Այդ օրը ոչ ոք տուն չվերադարձավ այն նույնով, ինչով եկել էր։

Արտավազդ Սահակյանը գնաց, բայց թողեց հետևից մի բան, որը երբեք չի մեռնի․ մարդկության հիշողությունը։