Ա՜խ, եթե միայն հնարավոր լիներ ջնջել այդ օրը…
Այդ օրը, որը մենք բոլորս սպասում էինք որպես տոնի, որպես նոր ու երջանիկ կյանքի սկիզբ։ Բայց երջանկության փոխարեն մեր տուն մտավ մի ցավ, որը կոտրեց բոլորին։ Դժվար է հասկանալ, ինչու հենց այն պահին, երբ ամեն ինչ պատրաստ էր ուրախության համար, կյանքը如此 դաժան շրջադարձ կատարեց։

Առավոտը սկսվել էր լույսով ու աշխույժով։ Տանը բոլորը զբաղված էին՝ մեկը ծաղիկներ էր բերում, մյուսը՝ սեղաններ էր պատրաստում։ Քո սպիտակ հարսանեկան զգեստը կախված էր պատուհանի մոտ՝ այնպես նուրբ, այնպես լուսավոր։ Մամադ, հուզված, անընդհատ սրբում էր ուրախության արցունքները։ Ոչ ոք անգամ չկռահեց, որ այդ նույն օրը այդ արցունքները կդառնան ցավի արցունքներ։

Դու ժպտում էիր, ասում էիր. «Ամեն ինչ լավ է լինելու»։ Դու միշտ ուժեղ էիր, վստահ, լի կյանքի հանդեպ սիրով։ Բայց կյանքը երբեմն այնքան անկանխատեսելի է… Մի հեռախոսազանգ փոխեց ամեն ինչ։ Բոլորս սպասում էինք ուրախ շարունակությանը, բայց մեզ հասավ ծանր լուր։ Մարդիկ կրկնում էին՝ «վատ դեպք է գրանցվել… ամեն ինչ եղել է շատ արագ…»։ Ոչ ոք չէր գտնում ճիշտ խոսքեր։

Երբ լուրը հասավ մեզ, և մենք հասկացանք, որ դու այլևս չես կարող գալ… տունը մթնեց։ Քո հարսանեկան զգեստը դեռ կախված էր նույն տեղում՝ արդեն ծանր, չափազանց լուռ։ Այն սպասում էր քեզ, բայց դու այլևս չէիր կարող այն կրել։

Քո նշանածը՝ լուռ, կոտրված, նստած էր անկյունում։ Միայն մեկ հարց էր կրկնում. «Ինչո՞ւ… ինչո՞ւ հենց այսօր…» Իսկ մենք էլ նույն հարցն ունեինք։ Ինչո՞ւ հենց այն օրը, երբ բոլորը պատրաստվում էին երջանկության։

Տոնական սեղանները մնացին անշարժ։ Ծաղիկները, որոնք նախատեսված էին ուրախ համար, դարձան հիշատակի նշան։ Երգի և երաժշտության փոխարեն տանը լսվում էին միայն աղոթքներ ու լուռ լաց։

Քո ընկերուհիները կանգնած էին զգեստի մոտ՝ կարծես սպասելով, որ դու հիմա կմտնես սենյակ ու կասես, թե սա պարզապես սխալմունք է։ Բայց դուռը չբացվեց։ Եվ այդ լռությունը ավելի խորացավ։

Մարդիկ գալիս էին, փորձում էին մխիթարել, բայց կա մի ցավ, որի համար բառեր չեն հորինվել։ Այդպիսի կորուստը ոչինչ չի կարող թեթևացնել։

Քո սենյակը դեռ փակ է։ Մամադ երբեմն մտնում է ու անմիջապես դուրս գալիս՝ unable մնալու այդ ծանր լռության մեջ։ Հարսանեկան ծաղկեփունջը կամաց-կամաց մարում է՝ դառնալով չկատարված երազանքի խորհրդանիշ։

Այո, մենք դեռ սպասում ենք, դեռ մտածում ենք, որ գուցե վաղը այս ամենը երազ լինի։ Բայց իրականությունը չի փոխվում։

Դու գնացիր, բայց հետդ թողեցիր մի լույս՝ մաքուր, բարի, անկեղծ։ Եվ որքան էլ ցավը մեծ է, քո հիշողությունը ապրում է մեզնով։ Քո ժպիտը, քո ձայնը, քո ամրությունը։

Դու հեռացար այն օրը, երբ պետք է լիներ քո ամենաերջանիկ օրը։ Բայց մեզ թողեցիր այն սերը, որը չի մարում։ Այն կմնա՝ որքան էլ սրտերը ցավեն։