սպորտի պատմության մեջ կա մի պահ, որը երկար կմնա հիշողության մեջ։ Այդ պահը կապված է Արման Ծառուկյանի անվան հետ։ Այն գիշերը, երբ նա դուրս եկավ ռինգ, նա այլևս պարզապես մարզիկ չէր․ նա դարձավ խորհրդանիշ՝ կամքի մարմնացում և ապացույց այն բանի, որ նույնիսկ ամենադժվար ճանապարհին կա հաղթանակ։ «Աստղային» չեմպիոնական գոտին նվաճվեց ոչ միայն ուժով, այլև հոգով, համառությամբ ու լռության մեջ կուտակված ցավով։
Մարտը սկսվեց լարվածությամբ։ Դահլիճը լի էր սպասումով, իսկ մրցակիցը՝ ինքնավստահությամբ։ Սակայն առաջին իսկ րոպեներից պարզ դարձավ, որ այսօր Ծառուկյանը այլ է։ Նրա հայացքում վախ չկար՝ միայն սառնասրտություն և հաշվենկատ ագրեսիա։ Ամեն շարժում հիշեցնում էր տարիների զոհողությունների, անհամար մարզումների և կասկածների մասին, որոնց միջով նա անցել էր՝ չկոտրվելու համար։
Երկրորդ ռաունդում իրավիճակը կտրուկ փոխվեց։ Հարվածներից մեկը բառացիորեն պայթեցրեց դահլիճը։ Այդ պահին շատերը հասկացան՝ սա պարզապես մենամարտ չէ, սա ճակատագիր է։ Ծառուկյանը հետ չէր կանգնում, նույնիսկ երբ թվում էր, թե սահմանն արդեն մոտ է։ Նա առաջ էր գնում՝ արյունով, քրտինքով, ցավով, բայց առանց կանգ առնելու։
Երբ հնչեց վերջնական ազդանշանը, մի քանի վայրկյան լռություն տիրեց։ Այդ լռությունը ամենախորըն էր։ Իսկ հետո՝ պայթյուն։ Արման Ծառուկյանը հաղթեց։ Նա դարձավ «Աստղային գոտու» չեմպիոն։ Այդ պահին նա բարձրացրեց ձեռքերը, բայց իրականում բարձրացավ ողջ հայկական սպորտը։ Դա հաղթանակ էր բոլոր նրանց համար, ովքեր երբևէ լսել էին «չի ստացվի» և շարունակել էին առաջ գնալ։
Այս տիտղոսը պարզապես մետաղ չէ։ Դա հիշեցում է, որ մեծ հաղթանակները ծնվում են այնտեղ, որտեղ շատերը հրաժարվում են շարունակել։ Արման Ծառուկյանը չհանձնվեց։ Նա հասավ մինչև վերջ և վերադարձրեց հավատը հազարավոր երիտասարդների, ովքեր այսօր նայում են նրան և հասկանում՝ ամեն ինչ հնարավոր է։
Այս հաղթանակից հետո նրա անունը հնչում է ոչ թե պարզապես որպես խոստումնալից մարզիկի անուն, այլ որպես չեմպիոնի անուն։ Եվ սա վերջը չէ։ Սա ճանապարհի սկիզբն է, որը կարող է տանել շատ ավելի հեռու, շատ ավելի բարձր։ Եվ մի բան արդեն հստակ է․ այդ գիշեր ծնվեց նոր լեգենդ։