Վահե Կաբանյանի անունն այսօր արտասանվում է ցավով ու դառնությամբ։ Նրա զոհվելը դաժան ճանապարհատրանսպորտային պատահարի հետևանքով իսկական հարված դարձավ բոլոր նրանց համար, ովքեր ճանաչում էին նրան, և նույնիսկ նրանց համար, ովքեր ողբերգության մասին իմացան միայն այսօր։ Մի ճակատագրական երեկո ջնջեց ճակատագիրը, ծրագրերը, հույսերը և մի ամբողջ կյանք, որը պետք է շարունակվեր։
Վթարը տեղի է ունեցել նախորդ օրը՝ ուշ երեկոյան։ Նախնական տվյալներով՝ ճանապարհային պայմանները բարդ էին․ թաց երթևեկելի մաս, վատ տեսանելիություն, լարված ավտոմոբիլային հոսք։ Ամեն ինչ տեղի ունեցավ մի քանի վայրկյանում։ Հարվածն այնքան ուժեղ էր, որ ավտոմեքենան գրեթե ամբողջությամբ ոչնչացվել էր։ Ականատեսները մինչ օրս չեն կարող հանգիստ հիշել տեսածը․ տեսարանը սարսափելի ու անհույս էր թվում։
Բժիշկները արագ ժամանեցին և մինչև վերջ պայքարեցին տուժածի կյանքի համար։ Վերակենդանացման միջոցառումները երկար ժամանակ շարունակվեցին, սակայն ստացած վնասվածքները անհամատեղելի էին կյանքի հետ։ Վահե Կաբանյանի սիրտը կանգ առավ՝ իր հետևից թողնելով դատարկություն, որը հնարավոր չէ լցնել։
Վահեն պարզապես մարդ չէր․ նա հենարան էր իր ընտանիքի համար, հավատարիմ ընկեր, վստահելի համախոհ։ Նրան ճանաչում էին որպես պատասխանատու, հանգիստ և անկեղծ մարդ, ով միշտ կարողանում էր աջակցել, լսել ու օգնել։ Նա ծրագրեր էր կազմում, մտածում էր ապագայի մասին, աշխատում էր, երազում։ Ոչ ոք չէր կարող պատկերացնել, որ սովորական մի ուղևորություն կդառնա նրա վերջինը։
Այսօր Կաբանյանների ընտանիքի տունը լցված է ծանր լռությամբ։ Մերձավորները ապրում են կորստի ցավը, որի հետ անհնար է հաշտվել։ Մայրը չի թաքցնում արցունքները, հայրը լուռ ընդունում է ցավակցությունները, հարազատներն ու մտերիմները բառեր չեն գտնում, որովհետև ոչ մի խոսք չի կարող մեղմել այս ցավը։ Որդու կորուստը վերք է, որը չի ապաքինվում։
Սոցիալական ցանցերը լցվել են վշտի հաղորդագրություններով։ Մարդիկ հրապարակում են համատեղ լուսանկարներ, կիսվում հիշողություններով, գրում այն մասին, թե ինչպիսին էր Վահեն կյանքում։ Շատերը խոստովանում են, որ դեռ վերջերս էին շփվում նրա հետ, ծրագրեր կազմում, հանդիպումներ պայմանավորվում։ Այսօր ամեն ինչ առանձնապես անարդար ու դաժան է թվում։
Այս ողբերգությունը ևս մեկ անգամ ստիպում է մտածել ճանապարհին մեկ սխալի գնի մասին։ Անուշադրության մեկ ակնթարթը կարող է արժենալ կյանք։ Քանի՞ ճակատագիր պետք է կոտրվի, որպեսզի բոլորը հասկանան՝ ճանապարհը չի ներում թեթևամտությունը։ Վահեի մահը պարզապես առանձին դեպք չէ, դա ահազանգ է բոլորի համար։
Նա կմնա հիշողության մեջ ոչ թե որպես չոր տող լրահոսում, այլ որպես կենդանի մարդ, որին սիրում էին, հարգում և գնահատում։ Նրա ճանապարհը հանկարծ ընդհատվեց, բայց նրա հիշատակը կապրի հարազատների, ընկերների և բոլոր նրանց սրտերում, ում դիպավ այս ողբերգությունը։
Այդ երեկո նա անցած ճանապարհը հավերժ կպահպանի այդ գիշերվա հետքը։ Իսկ Վահե Կաբանյանի անունը կդառնա հիշեցում այն մասին, թե որքան փխրուն է մարդկային կյանքը և որքան կարևոր է պահպանել այն՝ յուրաքանչյուր վայրկյան։