Մեկ տարի առաջ տղաս երկարատև հիվանդությունից մահացավ: Ես չէի պատկերացնի, որ 74 տարեկան հասակում կտեսնեմ 50 տարեկան տղայիս մահը: Դա սարսափելի էր ինձ համար, ես այս աշխարհոմ մնացի լրիվ միայնակ: Չնայած ունեմ հարս ու 2 թոռներ, բայց նրանք ինձ հետ ավելի վատ են վարվում:
Հարսս միշտ էլ ինձ հետ լավ հարաբերությւոնների մեջ չի եղել, բայց գոնե որ որդիս ողջ էր, իր ներկայությամբ ձևացնում էր իբր լավ է հետս: իսկ հիմա ընդհանրապես չի խոսում հետս, իրեն նենց ա պահում ոնց որ ես գոյություն չունեմ էդ տան մեջ: Թոռներիս էլ նույն ձև ա դաստիարակում, ոնց մերը անի տենց էլ իրանք:
Էն օրն էլ ինքը աշխատանքի էր, թոռս ափսեներն էր լվանում, ջուրը նենց ուժեղ էր բացել որ ամբողջ խոհանոցը ջրի մեջ կորել էր: Գնացի ասի այ բալա, տենց չեն անում է ախր, այ սենց արա, մի քիչ կամաց բացի էդ ջուրը: Էս թոռս տենայիք ոնց հիստերիկացավ, վրես ա գոռում, թե բա դու ինձ մի ասա ես ոնց անեմ, քեզ էլ բան էր պետք որ գայիր վրես խոսայիր:
Իրիկունը մերը տուն եկավ, էլ չգիտեմ ինչ պատմեց, ոնց ներկայացրեց մորը, հարսս եկավ ասում ա վաղը առավոտ վեշերդ կհավաքես կգնաս էս տնից: Ես չեմ պատրաստվում հերիք չէ հանդուրժեմ ներկայությունդ, մի հատ էլ դու երեխեքիս հետ ոնց ուզես խոսաս: Ինչքան էլ փորձեցի բացատրեմ, մեկա ինքը իրանն էր ասում: Հիմա չգիտեմ ինչ անեմ, ոչ ուզում եմ մնամ էդ տունը, ոչ էլ ուրիշ տեղ ունեմ գնալու: