Բուժքույր եմ ու էսքան տարիների ընթացքում ինչ ասես, որ չեմ տեսել, բայց էն ինչ որ տեսա մի քանի օր առաջ ուղղակի շշմելու էր: Էնքան շշմելու, որ քարացել էի:
Սմենի էի, երբ որ մարտի դաշտից ծանր վիճակում մի զինվորի բերեցն, արնաքամ էր լինում ու րոպե առաջ տարանք վիրահատարան, բայց նույնիսկ էտ վիճակում ինքը չէր ուզում մնար հիվանդանոցում:Կռվում էր հետներս, ասում էր՝ թողեք, պետք ա գնամ հետ, պետք ա ընկերներիս կողը լինեմ ու կռվեմ, պահեմ հայրենիքիս ամեն մի թիզը: Ես հիմա ստեղ մնալու ու պառկելու ժամանակ չունեմ, երբ որ իմ ըներները մարտի դաշտում են:
Էն որ մի կերպ ենք նարկոզ տվել, որ քնի, հանգստանա, մենք էլ կարողանանք մեր գործը անենք:
Ես ուղղակի քարացել էի էս ամեն ինչից հետո: Կեցցեն մեր տղաները, մեր ուժն ու հպարտությունը մեր զինվորներն են: