Ես էլ, ախպերս էլ արդեն տաս տարուց ավել ա ամուսնացաել ենք, երկուսս էլ մեր առանձին տունն ու ընտանիքն ունենք։ Համարյա սաղ օրը մեր տուննա քանի որ իրա գործի մեր տանը կպած ա․ ընդմիջմանը գալիս ա իրար հետ ենք հաց ուտում։ Բայց երբեք առավոտ գիշերով չի եկել, դրա համար էլ երեկ զարմացել էի, ասի ուրմեն մի բան եղելա, որ չի համբերե լույսն էլ բացվի։ Ասում եմ ինչա եղել այ մարդ, ասում ա խայտառակ ենք եղել։ Վերձը պարզվում ա, մերս վաթսունն անց կնիկ ա, բայց թե որտեղից իրա համար նոր մարդ ա ճարել ու հիմի էլ
քցել ա գլուխը, թե ես ուզում եմ ամուսնանամ։ Շշել մնացել էի, կնիկս էլ փոխանակ լացի, նստել ծիծաղում ա, ասում ա բայց քո մերը էս ինչ տիպն ա, ինչ անում իրա օգտին ա անում, հեչ ժամանակն էլ չի կորցնում։ Ես մորիցս ըսենց բան չէի սպասում, հիմի ինչ պաստախան եմ տալու ժողովորդի, հարցախեղդ են անելու, կայֆեր են բռնելու, դե արի սաղի բերանը փակի։ Զանգել ասում եմ էս ինչեր եմ լսում, դու չես ամաչում այ կնիկ, հեռախոսը վրես անջատում ա։ Հիմի ախպորս հետ որոշել ենք գնանք մորս ու իրա էտ ապագա մարդու հետ գնանք նստենք, խոսանք, իրար հասկանանք, հետո էլ պարզ կդառնա, թե ինչ ենք անելու։
Отправить ответ