Արդեն հոգնել եմ մորս խնամելուց։ Հեսա կասեք՝ քո մերնա, դու պարտավոր ես, ինքնա քեզ մեծացրել։ Ճիշտ եք ասում, բայց ես էլ իմ կյանքը ունեմ չէ՞ ։ Ամեն ինչից հետ եմ մնում, իմ տարիքի մարդիկ արդեն երեխա ունեն, եսհլը մամա են խնամում։
Իրա պատճառով նորմալ տնից չեմ կարում դուրս գամ։ Բայց ես էլ եմ ուզում գնամ քաղաք, սրճարաններ, համերգներ, մի քիչ ես էլ իմ կյանքը վայելեմ։ Բայց ինքը չի թողում, սաղ օրը անկողնային պառկածա։
Ես պարտավոր չեմ իրա նազ ու տուզը քաշեմ ամեն օր, հերիքա արդեն։