Մի հատ հարևան ունենք, մենակ ա ապրում, կինը մի քանի տարի առաջ բաժանվավ գնաց, երեխեքին էլ հետը տարավ։ Նույնիսկ դատ էլ եղավ, բայց քանի որ էտ մարդու կիը փաստաբանի աղջիկ էր, վերջը դատը կրեց, հիմի իրավունք ա ստացել, որ չթողի հերը իրա երեխեքին գնա տենա։ Էս հարևանս էլ իրա համար աշխատում, ապրում ա, էլ չի ուզում պսակվի։
Բյայց հարցը էն ա, որ օրը մի աղջիկ իրա տնից դուրս ա գալիս։ Ասում եմ չես ամաչում, մեծ մարդ ես, գնա երեխեքիդ հետ բեր, ասում ա հիմի իմ բախտն էլ սենց դասավորվավ, ինչ կարամ, որ ինչ անեմ։ Երեկ էլ գործս շուտ պրծավ, եկա տենամ տղես թողե տնից գնաելա բանալին էլ իրա ու մարդուս մոտ ա։ Ստիպված գնացե նստել եմ էտ հարևանիս տունը մինչև մարդս տուն գա, որ դուռը բացի։
Իմ համար դիվանին նստել եմ, էտ մարդն էլ կոֆե դրեց բերեց, սեղան դրեց, հյուրասիրեց, մի քիչ իրար հետ խոսացինք, կնոջից պատմեց։ Վերջում էլ խեղճը էն կարգի հուզվեց, որ սփոփելու համար գնացի գրկեցի, ասի ամեն ինչ էլ լավ կլինի։ Բայց հիմի որ հիշում եմ, ընենց եմ ամաչում, չգիտեմ էլ սրանից հետո ոնց եմ դեմքին նայելու։ Լավ ա մարդս էլ շուտ չեկավ, որ էտ ամենը տենար։