Խնամիս անկնիկ ա, արդեն տաս տարուց ավել ա իրա կինը մահացել ա: Ես էլ առանց մարդ կնիկ եմ արդեն տասնհինգ տարի ա մենակ եմ: Անկեղծ ասած արդեն զզվել եմ էս մենակությունից, ուզում եմ գոնե ծերությանս մեջ հանգիստ լինեմ:
Խնամիս աչքիս լավ էլ տղամարդ ա երևում, ասում եմ կարող ա հարսիս ասեմ դառնա մեր միջի ՍԻՐՈ կամուրջը: Հարսս շատ լավ աղջիկ ա ինքնել ա ասում լավ կլիներ որ հորս կողքը գոնե մի մարդ լիներ հիմա ինքը լռիվ մենակ ա ու շատ եմ անհանգստանում իրա համար:
Անկեղծ ասած թքած ունեմ բոլոր հարևանների ու բարեկամների կարծիքի վրա, ես էն վախենալու կիսուրներից չեմ ու չեմ ուղժզում իմ երեխեքի շնչին ստած լինեմ թող հանգիստ ապրեն ու վայելեն իրանց կյանքը: Տեսնենք թե հետագան ոնց կլինի: