Ամուսնությունից հետո հարսս ու տղես տեղափոխվեցին առանձին ապրելու, ինչին ես միշտ կողմ եմ էղել, դե ես ու ամուսինս էլ մնացինք իրար հետ: Ամուսինս հիվանդ էր ու ցավոք կյանքից հեռացավ, էրեկ էլ պանիխիդան էր, բայց հարսս նենց խայտառակեց ինձ պանիխիդայի ժամանակ, որ վիշտս մոռացել էի ու հազիվ մտածում էի, թե ամոթից գլուխս որտեղ մտցնեմ:
Բանն այն էր, որ պանիխիդայի ժամանակ, երբ որ բոլորը նստած էին, ես էլ դագաղի կողքն էի շատ վատ, մեկ էլ հարսս բարեհաճեց ու մենակ պետք ա իրա հագածը տեսնեիք: Կարճ մինի յուբկա էր հագել, բարձր կրունկներ, որ կտկտացնելով ման էր գալիս, ու մի հատ դոշերը բաց ու լրիվ թափանցիկ, մառլյայի նման բլուզկա, որ էղած-չէղածը թափանցում էր:
Վայ որ տենց տեսա, ամոթից չգիտեի, թե որտեղ մտցնեի գլուխս: Սաղ ժողովուրդն իրան էին նայում, էլ չեմ ասում տղամարդկանց մասին: Ու մարդը տենց էկել էլ իրա սկեսրոջ պանիխիդայաին:
Ցավն էն ա, որ տղես ձեն չի հանում: Դե որ իրան տենց ձեռք ա տալիս, որ սաղ իրա կնգան նայեն ու հետևից ինչ ասես ասեն, թող ուրեմն տենց թողի, որ հագնվի իրա կնիկը: Որ ինքն էշ ա, ես ի՞նչ անեմ, ուղղակի ես եմ ամոթից գետինը մտնում