Ես ու ամուսինս իրար շատ ենք սիրում: Բայց շրջապատի կարծիքները ինձ շատ ճնշում են: Ով մեզ տեսնում ա, սկսում ա պիտակավորել ու կարծիք հայտնել, թե իրար էդքան էլ չենք սազում արտաքնապես, որովհետև ես մի քիչ թափով ու ջանով եմ, ամուսինս՝ նիհար ու փոքր-մոքր:
Հարսանիքի օրը ով մեզ առաջին անգամ էր տեսնում միասին, էդ էր ասում: Դե ես էլ հարսի շորով էի, ավելի չաղ էի երևում ամուսնուս կողքը: Բոլորը քչփչում էին, թե իրար համապատասխան չենք: Որ մի հատ էլ երեխա ունենամ, վաբշե չաղանալու եմ ու դառնամ տանկ:
Ես անդադար փորձում էի չլսելու տալ էդ խոսակցությունները, բայց չէր տացվում, մեկ ա վրաս ազդում էր: Ու հատկապես խոսում էին ամուսնուս կողմի բարեկամները: Սկսեցի լացել, մերոնք տեսան, որ մի տեսակ եմ: Մորքուրս, որ իմացավ ինչ ա եղել, բոլորի ներկայությամբ բարձր ասաց.
— Ժողովուրդ ջան հանգիստ թողեք էս երեխեքի չաղությունն ու նիհարույթունը: Էսիր դրա համար չենք հավաքվել: Իրանք իրար են ընտրել ու իրար սիրում են, հարգեք մարդկանց ընտրությունն ու անդադար անտակտ բաներ մի խոսացեք: Դրանից հետո բոլորը հանդարտվեցին ու դադարեցին խոսել:
Отправить ответ