Էսքան տարիա ամուսնացած ենք, ամուսինս ամեն հարցում ինձ օգնելա, եղելա հոգնած եմ եղել, գործից եկել եմ չեմ կարողացել հաց դնեմ, ինքնա իրա ճաշւ տաքացրել կերել, տան հետ կապված էլ ամեն ինչը միասին էինք անում, սուպերմարկետ միասին էինք գնում, մի խոսքով։ Բայց ամուսինս սկսել էր գնումները մենակ անել, ասւոմ էի գամ, ասումա պառկի հանգստացի, արագ գնամ գամ, բայց հեչ արագ չէր, գնում էր ժամերով մնում, գալիս։
Սկզբից բան չէի ասում, հետո մեր հարևաններից մեկը ամուսնուս տեսավ սուպերմարկետում, հաջորդ օրը եկավ ասեց էս առիթ ունե, ասի չէ խի, ասումա դե էրեկ ամուսնուդ տեսա սուպերմարկեոտւմ, երկու սայլակ բան էր առել։ Բայց ամուսինս տուն մի տոպրակ բան էր բերել, հասկացա, որ մի բան էն չի։
Ամուսինս եկավ տուն, նստեցի խոսեցի հետ, սկզբից ինչ որ բաներ էր հորինում, հետո ասեց, որ մի անտուն, աղքատ ընտանիք կա, ահավոր պայմաններում են ապրում, ժամանակ առ ժամանակ ամուսինս տենց մեծ գնումներա կատարում տանում տալիս էդ ընտանքիին, որ գոնե էն խեղճ երեխեքը սոված չմնան։ Էդ որ լսեցի, միանգամից սկսեցի լացել, հեչ չէի մտածում, ախր չեմ հասկանում, խի էր թաքցնում, որ իմանայի, ես էլ հետը կգնայի։