Նախ՝ խիղճդ տանջում է քեզ, նույնիսկ եթե դու ոչինչ չես արել։ Ինչպես ինձ հետ էր: Ես հանդիպեցի մի տղամարդու, երբ լուրջ, երկարաժամկետ հարաբերությունների մեջ էի: Ես և Օլեգը միասին ապրեցինք երկու տարի, երբ հանդիպեցի Դանիելին։ Նա շատ էր տարբերվում Օլեգից: Էքսցենտրիկ, ազատ, նա հոգիս խռովեց իր ձայնով ու իր ուշադրությամբ։ Նա չէր հանձնվում, ամեն կերպ ցնցում էր ինձ, անընդհատ կատակում էր, պատմում ու նայում ինձ այնպես, ինչպես նախկինում ոչ ոք չէր նայել:
Իսկ հիմա ասա ինձ, ինչպե՞ս կարող էի չհանձնվել սրան։ Այո՛, խիղճս ինձ տանջում էր, որ ազատ չէի, բայց ի՞նչ պետք է անեի։ Տառապե՞ս՝ չճանաչելով այն տղամարդուն, ում սիրահարվել ես առաջին հայացքից։ Տառապե՞լ, որովհետև դա սխալ է: Որովհետև ես ապրում եմ մի մարդու հետ, ում վաղուց չեմ սիրում, և պարտավո՞ր եմ հավատարիմ լինել նրան։
Ես նախընտրեցի չտառապել, և այստեղից հետևում է երկրորդը: Եվ երկրորդ՝ դու նրան ամեն ինչ խոստովանում ես ու սկսվում է բաժանման այս ցավալի գործընթացը։ Նախ՝ վիրավորանքներ ու սպառնալիքներ՝ «դու արդեն մեծ ես, ոչ մեկին պետք չես, մի օր վազելով հետ կգաս, բայց ես քեզ չեմ ընդունի»։ Եվ հետո նորից հակառակը՝ «Սիրում եմ քեզ, մի հեռացիր, ես քեզ ամեն ինչ կներեմ». Այդ ժամանակ ես ինքս վճռականորեն որոշեցի, որ հեռանում եմ: Եթե նույնիսկ Դանիելի հետ ոչինչ չպատահի, ես ազատ կլինեմ։ Ես այլևս չեմ սիրում Օլեգին, քանի որ նրանց, ում սիրում են, չեն դավաճանում։
Իմ գնալուց հետո նա իմ մասին լուրեր տարածեց մեր ողջ շրջապատում։ Այն մասին, թե որքան իբր վատն եմ ես: Մեր բոլոր ընդհանուր ընկերները երես են թեքել ինձանից, և ես նրանց չեմ մեղադրում։ Նրանք ունեն իրենց սկզբունքները, ես՝ իմը։ Նրանք չգիտեն, թե ինչպես բաժանվել, և ես չգիտեմ, թե ինչպես ապրել առանց սիրո: Ինչո՞ւ է նրանց ընդհանրապես պետք՝ այդպիսի կյանք։