79 տարեկան եմ, լավ թե վատ ապրել եմ կյանք, չեմ դժգոհում: Լավ ընտանիք ու երեխաներ ունեմ, թոռներիս մասին էլ չեմ ասում: Ինձ հարգում են ու շատ սիրում են, ես էլ իրենց համար պատրաստ եմ ամեն ինչի: Սակայն վերջին շրջանը շատ մութ ու խավար է մեր ընտանիքի համար:

Երկու օր առաջ պատահաբար տղաների խոսակցությունն եմ լսել ու դրանից հետո ոչ քուն ունեմ, ոչ դադար: Չեմ կարողանում հաց ուտել, տեղս չեմ գտնում, ժամերով պառկում ու լացում եմ: Տղաներս խնդիրների մեջ են պարզվում ա, ու ես դրանց մասին տեղյակ չեմ եղել: Պարտատերերը մեծ տղուս ստիպում են, որ տանի փակի պատքերը, թե չէ հարցերն ուրիշ ձև կլուծեն: Նա էլ պարտքերը կուտակել ա վրեն ու չի կարում տակից դուրս գա: Փոքր տղուս ասում էր, որ ուզում ա ինձ ասի, որ հայրական տունը ծախենք, պարտքերը փակենք:

Դրանից հետո էլ ուզում ա երկրից ընտանիքով գնա: Ինձ էլ հետը տանի: Բայց ես չեմ ուզում գնամ ոչ մի տեղ իմ տնից: Օր ծերության ես չեմ ուզում հելնեմ ընգնեմ օտարության մեջ: Փորք տղես էլ տուն չունի, վարձով ա ապրում, նա էլ չի կարա ախպորը օգնի: Ես շիվարել եմ, չգիտեմ ինչ անեմ: Օր ծերության չեմ ուզում մնամ առանց կացարանի, ոչ էլ ուզում եմ թողնեմ գնամ ուրիշ երկիր, բայց տղուս էլ չօգնել չեմ կարա, էս տունը հո իմ տղուց թանկ չի: Չգիտեմ, ինչ անեմ, ոնց անեմ, էս ինչ փորձանք եկավ գլխիս:http://wompos.ru/txaneris-xosakcutyuny-lseci/?fbclid=IwAR0BRQLsckP6-0nbh2D6mmeVMcXyV5-b86LwsxcZzdM4yjAMFysnRDRwitM