Վեց ամիս առաջ մամայիս վի րահատեցին: Մամաս 69 տարեկանա, էդ տարիքում էդքան շուտ չեն ապա քինվում: Բժ իշկը ասեց, որ մամայիս լավ խնամք ա պետք: Պապաս տասը տարիկ առաջ ա մա հա ցել, քույրս էլ արտասահմանում ա ապրում: Ամենա ցա վալին էն ա, որ մարդս ու կիսուրս չեն թողնում գնամ մամայիս խնամեմ, կիսուրս ասում ա, մամադ ձևերա թափում, որ գնաս իրա մոտ: Բայց ես տեսնում եմ, որ մամաս իսկապես ի վիճակի չի: Մինչև վիր ահա տությունը, մամաս երբեք չի դիմել իմ օգնությանը:
Ես, կոպիտ ասած. մի բաժակ ջուր չեմ տվել մորս: Բայց հիմա ես հասկանում եմ, որ առանց իմ օգնության չի կարող: Կիսուրս էնքան ա լցրել տղու ականջը, որ մարդս էլ չի թողնում գնամ: Իսկ երբ կիսուրս ա հի վանդլինում, ամեն ինչ անում եմ, խնամում եմ ոնց պետք ա: Մի քանի անգամ թաքուն գնացի, բայց հետո ինքս ինձ հարց տվեցի. ինչի՞ պիտի թաքուն գնամ, ի՞նչ վատ բան եմ անում: Ծնողից թանկ չկա, բա ո՞ր օրվա համար ա մամաս ինձ ունեցել, որ ծերության օրոք հոգ տանեմ իրա մասին: Իմ մաման անտեր չի ու չեմ թողնի մենակ մնա: Ինչքան պետք ա գնալու եմ, եթե էլի դեմ կլինեն, կբաժանվեմ:
Отправить ответ