Ես ու կինս ութ տարի է, ինչ ամուսնացած ենք, որդի ու աղջիկ ենք մեծացնում։ Այնպես է ստացվել, որ ես երեխաներին եմ պահում, կինս էլ փող է աշխատում։
Նա ունի երկու բարձրագույն կրթություն և լավ վարձատրվող պաշտոն, իսկ ես գյուղացի հասարակ տղա եմ։ Մենք հանդիպեցինք սպասարկման կայանում, որտեղ նա բերեց իր մեքենան վերանորոգելու համար, թողեց իր հեռախոսահամարը, և սկսվեցին մեր հարաբերությունները:
Սկզբում ոչ մի լուրջ բան չէինք ծրագրել, ուղղակի ժամանակ առ ժամանակ հանդիպում էինք։ Նա չի վառվել ամուսնանալու ցանկությամբ, ես՝ առավել եւս։ Մենք ամուսնացանք շատ պատահական, և երբ ծնվեց մեր ավագ տղան, կինս ինձ անմիջապես կանգնեցրեց տանը մնալու փաստի առաջ։ Այդ ժամանակվանից ընդունված դարձավ, որ նա է ընտանիքի գլուխը, իսկ ես՝ տնային տնտեսը։
Դա ինձ համար բեռ չէ, և ես շատ եմ սիրում երեխաներին, բայց կնոջս վերաբերմունքն ինձ նյարդայնացնում է: Անընդհատ բղավում է, վիրավորում, նվաստացնում, նույնիսկ անծանոթների առաջ։ Ոնց որ ես նրա ամուսինը չէի, այլ ծառա, իսկ նա արքայական արյան տիկին։
Նա օգտվում է այն հանգամանքից, որ ես լուռ և խելամիտ մարդ եմ։ Դե, իհարկե, նա հանդիմանում է փողով, ես առարկելու բան չունեմ, ես ապրում եմ նրա լիակատար աջակցությամբ: Չնայած ես լավ փող էի աշխատում ավտոտեխսպասարկման կետում և ինձ նորմալ մարդ էի զգում: Իսկ հիմա անհասկանալի բանի է վերածվել իմ կյանքը:
Մեկ մեկ մտածում եմ, որ ամեն ինչ կթողնեի ու կհեռանայի, բայց խղճում եմ երեխաներին։ Նրանց էլ կփչացնի՝ դայակ կվարձի կամ էլիտար գիշերօթիկ դպրոց կհանձնի։ Ուրեմն պետք է դիմանալ նման կյանքին, չնայած երբեմն ուզում ես գայլի պես ոռնալ։ Հետաքրքիր է, միայն ես եմ այսպիսին, թե ունե՞մ դժբախտության ընկերներ։ Արձագանքեք, միգուցե միասին ելք գտնե՞նք ստեղծված իրավիճակից։