Հարսանիքիս օրը արդեն մարդուցս հիասթափվել եմ։ Էտքան էլ սպասեցի, դարձա 30 տարեկան նոր ամուսնացա, դե մտածում էի մի կարգին մարդ կգտնեմ։ Վերջը էտ օրը մարդս շատ էր դուս ու ներս անում, մի բան նկատել էի, բայց ամեն ինչ իմ աչքով տեսա, երբ ընկերուհիս ասեց արի մի հատ դուս գնանք, հայելի գտնենք դու քեզ կնայես, ես էլ իմ շորերը կուղղեմ։
Հելանք գնացինք, մի քայլա մնում, որ տեղ հասնենք, տենամ մարդս հարսնաքրոջ հետ սիլի-բիլյա անում, ասի ստեղ ինչա կատարվում, երկուսն էլ խառնվան իրար, ամոթից էր, թե ինչից կարմրել էին, թեկուզ դրանցը ամթոնն ուր էր։ Էտ պահից սկսած համարյա ոչ մարդուս ձեռն եմ բռնե, ոչ հետը պարել եմ, ոչ էլ խոսացել։ Մենակ ձևացնում էի, թե ամեն ինչ լավա, որ հյուրերն էլ չիմանային էս խայտառակույթյան մասին։
Գնացել ենք տուն, սենյակից դուս եմ հանե, ասի կգնաս հարսնաքրոջդ մոտ։ Հիմի չգիտեմ ինչ եմ անելու, մեկ ասում եմ բաժանվեմ գնամ հորս տուն, մեկ էլ մտածում եմ բա հետևիցս ինչ են խոսալու, ծնողներիս պատվի հետ են խաղալու։ Արդեն ինչ եղե, եղել ա, մնում ա մարդուս դաստիարակեմ, խելքի բերեմ, որ ուր պատահի ում հետ պատահի չգնա խոսալու։