Հայկական շոու-բիզնեսում հազվադեպ կարելի է լսել նման անկեղծ խոստովանություններ։ Արվեստագետները սովորաբար խոսում են փառքի, հաջողության և բեմի մասին, բայց ոչ՝ ցավի, մենության ու վախի։ Սակայն երգչուհի Տաթև Ասատրյանը որոշեց բացահայտել այն, ինչ իրականում թաքնված էր արտաքին փայլի հետևում։ Նրա պատմությունն այնքան ազնիվ և ցավալի էր, որ ցնցեց անգամ ամենամոտ մարդկանց։
«Ես տուն չունեի, ապրում էի այն հիվանդանոցում, որտեղ բուժվում էր մայրս, և անում էի ամեն ինչ, որպեսզի Նարեկը դրա մասին չիմանար», — պատմում է Տաթևը։
Այժմ, երբ նա հիշում է այդ շրջանը, նրա ձայնում դեռ լսվում է դող։ Մի քանի տարի առաջ նրա կյանքը բառացիորեն փլուզվում էր։ Մայրը պայքարում էր ծանր հիվանդության դեմ, փող չկար, և գիշերները Տաթևը մնում էր հենց հիվանդասենյակում։ Ցերեկը խնամում էր մորը, իսկ գիշերը փորձում էր մի փոքր հանգստանալ նրա մահճակալի կողքին՝ աթոռին նստած։
«Ես նույնիսկ չգիտեի՝ ինչպես եմ հաջորդ օրը դեղերը գնելու։ Չկարողացա օգնություն խնդրել՝ ամաչում էի։ Միակ բանը, ինչ մնացել էր, հավատն էր, որ մայրս կբուժվի։ Իսկ հիվանդանոցը դարձավ իմ տունը», — հիշում է նա։
Բայց ամենադժվարը՝ դա սիրելի մարդուց թաքցնելն էր։ Տաթևը խոստովանում է, որ վախենում էր, թե Նարեկը իրեն կտեսնի ուժասպառ, կոտրված ու հուսահատված։
«Ես ուզում էի, որ նա տեսնի իմ մեջ ուժեղ կնոջ։ Երբ զանգում էր, ես ժպտում էի, ձևացնում, թե ամեն ինչ լավ է, թե ես տանն եմ, թե մայրս լավանում է։ Իրականում ապրում էի վախի ու ցավի մեջ։ Կարծում էի՝ եթե նա իմանա ճշմարտությունը՝ կհեռանա», — ասում է երգչուհին։
Երկար ժամանակ նա ապրում էր գրեթե անեզր եզրին՝ առանց փողի, առանց քնի, առանց հույսի։ Միակ մխիթարությունը մնում էր երաժշտությունը։ Երեկոյան, երբ մայրը քնում էր, Տաթևը մեղմ ձայնով երգում էր՝ սկզբում իր համար։ Հետո սկսեց փոքր տեսանյութեր նկարահանել հեռախոսով՝ մի փոքր շեղվելու համար։
Մի այդպիսի տեսանյութ պատահաբար տարածվեց ինտերնետում և մի պահում պայթեցրեց սոցիալական ցանցերը։ Մարդիկ նրա ձայնում զգացին իրական ցավ, անկեղծություն և ներքին ուժ։ Ոչ ոք չգիտեր, որ այդ գեղեցիկ մեղեդու հետևում մի կին է, որը գիշերում էր հիվանդանոցում։
«Դրանից հետո ինձ սկսեցին գրել մարդիկ՝ շնորհակալություն հայտնել, ասել, որ իմ երգերը իրենց ուժ են տալիս։ Ես կարդում էի այդ խոսքերը և լաց էի լինում։ Հասկացա, որ գուցե իմ ձայնը կարող է փրկել ոչ միայն ինձ», — պատմում է Ասատրյանը։
Ցավոք, շուտով երգչուհու մայրը մահացավ։ Բայց հենց նա էլ Տաթևին թողեց ամենակարևորը՝ հավատը, որ երբեք չի կարելի հանձնվել։
«Մահվանից առաջ մայրս ասաց․ “Դու պետք է ապրես, որպեսզի ես կարողանամ հանգիստ հեռանալ”։ Այդ խոսքերը ինձ համար ցնցում էին, բայց նաև փրկություն։ Ես երդվեցի, որ այլևս երբեք թույլ չեմ տա ինքս ինձ ընկճվել», — հիշում է Տաթևը։
Նա վերադարձավ ստեղծագործությանը։ Սկսեց գրել նոր երգեր, որտեղ արդեն ոչ միայն սեր ու կրքոտություն կար, այլև խոր ցավ՝ մինչև արցունքների անկեղծությամբ։ Նրա երաժշտությունը դարձավ խոստովանություն՝ բոլոր այն կանանց համար, ովքեր թեկուզ մեկ անգամ կորցրել են հողի ամրությունը իրենց տակ։
Նարեկի հետ հարաբերությունները նույնպես փորձություն անցան։ Երբ Տաթևը վերջապես համարձակվեց պատմել ճշմարտությունը, նա ոչ մի մեղադրանք չհնչեցրեց։ Պարզապես գրկեց և ասաց․
«Դու՝ ամենաուժեղ կինն ես, որ ես ճանաչում եմ»։
Այդ խոսքերը դարձան Տաթևի նոր կյանքի խորհրդանիշը։
Այսօր Տաթև Ասատրյանը ապրում է այլ կերպ։ Նա ունի տուն, բեմ, երկրպագուներ, բայց երբեք չի մոռանում, ինչի միջով է անցել։ Օգնում է կանանց, որոնք հայտնվել են նման իրավիճակներում, կազմակերպում է բարեգործական համերգներ քաղցկեղով հիվանդների համար և բաց խոսում է այն թեմաների մասին, որոնցից առաջ լռում էր։
«Տունը պատեր չեն, — ասում է նա։ — Տունը այն տեղն է, որտեղ քեզ սիրում ու հասկանում են։ Իմ տունը սրտում է՝ մորս կողքին, անկախ նրանից՝ որտեղ է նա»։
Տաթև Ասատրյանի պատմությունը պարզապես տառապանքի պատմություն չէ։ Դա ուժի, հավատի և վերածննդի պատմություն է։ Երբ թվում է, թե կյանքը ավարտվել է, հենց այդ պահին է սկսվում իսկականը։