Երևանի մի փոքրիկ բակում, որտեղ սովորաբար միայն մանկական ծիծաղ էր լսվում, մի օր ամեն ինչ փոխվեց։ Այդ օրը լռությունը պատռեցին ճիչերը, և ամբողջ թաղամասը քարացավ։ Քչերը կարող էին պատկերացնել, թե ինչ է տեղի ունեցել այն ընտանիքի տանը, որը բոլորին թվում էր օրինական ու խաղաղ։ Բայց այն, ինչ բացահայտվեց հետո, ցնցեց անգամ ամենասառը սրտերը։
Տիգրանն ընդամենը երեք տարեկան էր։ Նրա անունին կապված դժբախտությունը ակնթարթորեն դարձավ ողջ քաղաքի խոսակցության թեմա։ Նրա մայրը՝ Անահիտը, առաջին անգամ որոշեց խախտել լռությունը և պատմել տան ներսում տեղի ունեցած վիճաբանության մասին՝ նախքան ողբերգական միջադեպը։
«Այդ օրը սկսվեց, ինչպես միշտ», — ասում է նա՝ դժվարությամբ զսպելով արցունքները։ «Գուցե եթե գոնե մի զգացում ունենայի, թե ինչ է սպասվում, ամեն ինչ այլ կերպ կանեի։ Բայց ոչ ոք չէր կարող պատկերացնել, որ մի պարզ վեճ այսպես կվերջանար»։
Անահիտն ու նրա ամուսինը՝ Գևորգը, ապրում էին համեստ։ Երիտասարդ զույգ էին, ամուսնացած ընդամենը հինգ տարի։ Վերջին ամիսներին Գևորգը կորցրել էր աշխատանքը, և տանը լարվածությունն օրեցօր աճում էր։ Ամենափոքր առիթը կարող էր վեճի վերածվել։ Այդ օրն էլ հենց այդպես եղավ։
«Գևորգը տուն եկավ ուշ, շատ նյարդային։ Ասաց, որ իրեն աշխատանքի չեն վերցրել, թեև խոստացել էին։ Փորձում էի հանգստացնել նրան, բայց նա չէր լսում։ Սկսվեց վեճ, բարձր ձայներ, գոռոցներ… Բայց երբեք չէի մտածի, որ դա նրան այս աստիճանի կհասցնի», — պատմում է Անահիտը։ Նրա ձայնը դողում է։ Սեղանի վրա դրված Տիգրանի փոքրիկ լուսանկարին նայելով՝ նա ասում է․ «Նրա ժպիտը կարծես հակասում է իրականությանը»։
Մոր պատմելով՝ Գևորգը դուրս է եկել տնից՝ ուժեղ դուռը փակելով։ Անահիտը մտածել է, թե նա, ինչպես միշտ, կվերադառնա։ Բայց մեկ ժամ անց հարևաններն են եկել՝ բղավելով, որ ինչ-որ բան է պատահել։ Փողոց վազելով՝ Անահիտը տեսել է ամուսնուն բակի ծայրում՝ փոքրիկ Տիգրանը ձեռքին։ Այդ պահից նրա հիշողությունը կարծես մթագնել է։
«Ես գոռացի, վազեցի նրա կողմը, բայց արդեն ուշ էր։ Չգիտեմ՝ ինչ էր կատարվում նրա մտքում։ Գուցե լարվածությունը հաղթեց նրան, գուցե վախ էր, որ չկարողացավ հաղթահարել։ Բայց նա վերցրեց մեր երեխային ու գնաց դեպի այն եզր, որտեղից այլևս վերադարձ չկար…»
Թաղամասի բնակիչները մինչ օրս չեն մոռացել այդ տեսարանը։ Նրանց պատմելով՝ Գևորգը մի պահ կանգնել է, կարծես հապաղելով, բայց հետո քայլել առաջ։ Այդ մի քանի վայրկյանները փոխեցին երեք կյանք՝ մեկը ընդհատվեց, մյուսը խորտակվեց, իսկ երրորդը մնաց անվերջ ցավի մեջ։
Այժմ Անահիտը ապրում է մոր հետ։ Ասում է՝ ոչ մի օր չի անցնում առանց մեղքի զգացման։
«Միշտ մտածում եմ՝ եթե չպատասխանեի, եթե լռեի, եթե պարզապես գրկեի նրան… Գուցե հիմա ամեն ինչ այլ լիներ»։
Ընտանիքի հետ աշխատող հոգեբանները նշում են, որ Գևորգի արարքը կարող էր լինել հանկարծակի հոգեկան ճգնաժամի հետևանք։ Աշխատանքի կորուստը, ֆինանսական դժվարությունները և ընտանեկան լարվածությունը դարձել էին այն «պայթյունի կետը», որը նրան հասցրել է անսթափ քայլի։
Բայց հասարակությունը հարց է տալիս՝ հնարավոր եղա՞վ արդյոք դա կանխել։ Մեր իրականության մեջ շատ ընտանիքներ դեռ չեն դիմում մասնագիտական օգնության՝ անգամ երբ հարաբերությունները վտանգավոր սահմանին են։
Անահիտը փորձում է դա փոխել։ Այսօր նա հանդես է գալիս հանրային հարթակներում, հանդիպում է այլ մայրերի հետ և հորդորում՝ չլռել։
«Եթե զգում եք, որ տանը լարվածություն կա, որ մարդը փոխվել է, որ ներսում ինչ-որ բան է կուտակվում՝ մի սպասեք, մինչև ուշ լինի։ Խոսեք, օգնություն խնդրեք։ Ես հիմա ամեն օր ապրում եմ մտքով, որ իմ լռությունը ինձ արժեցավ ամենաթանկը՝ որդուս կյանքը»։
Տիգրանի պատմությունը դարձավ հիշեցում, որ յուրաքանչյուր վեճի հետևում կարող է թաքնված լինել անդունդ։ Եվ երբեմն մեկ արտահայտությունը, մեկ կտրուկ խոսքը կարող է դառնալ վերջին կաթիլը։
Անահիտն այսօր ունի միայն մեկ նպատակ՝ չթողնել, որ որևէ մայր կրկնի իր ողբերգությունը։
«Ես ամեն ինչ կորցրել եմ, բայց եթե գոնե մեկ ընտանիք փրկվի՝ լսելով իմ պատմությունը, դա կլինի քայլ, որը արժանի կլինի իմ փոքրիկ Տիգրանի հիշատակին»։