Երևանում տեղի ունեցած մի դեպք ցնցեց ոչ միայն մի ամբողջ ընտանիքի, այլև բոլորին, ովքեր լսեցին դրա մասին։ Այն տեղում, որտեղ պիտի հնչեին նորածնի առաջին ճիչերը, տիրեց մահվան լռություն։ Երկար սպասված մայրության ուրախությունը վերածվեց մի սարսափի, որը ոչ կարելի է մոռանալ, ոչ էլ բացատրել։
ՍՊԱՍՈՒՄԸ, ՈՐԸ ՎԵՐԱԾՎԵՑ ՑԱՎԻ
28-ամյա Աննան և նրա ամուսինը՝ Արմանը, տարիներ շարունակ երազում էին երեխայի մասին։ Նրանք անցել էին բոլոր անհրաժեշտ հետազոտությունները, հետևել բժիշկների բոլոր խորհուրդներին ու սպասում էին այն օրվան, որը պիտի դառնար իրենց կյանքի ամենաերջանիկ օրը։ Երբ երիտասարդ հայրը, կանգնած ծննդասենյակի դռան հետևում, լսեց, որ իր որդին չի ապրել, նա չկարողացավ հավատալ լսածին։ Մի քանի րոպե առաջ նա երազում էր լսել իր փոքրիկի առաջին ճիչը, իսկ փոխարենը ստացավ սարսափելի լուր։
Աննան դա իմացավ հետո։ Ասում են՝ նրա ճիչը այնքան սրտակեղեք էր, որ մի պահ ամբողջ բուժանձնակազմը քարացավ։ Կինը չէր կարողանում հավատալ, որ այն երեխան, որին ինը ամիս կրել էր իր ներսում, զգացել իր սրտի տակ, հանկարծ այդպես անիմաստ կերպով անհետացել էր։
ԻՆՉՈՒ՞ ԱՅՑԵԼ ԱՅՆՊԵՍ
Ընտանիքը պահանջում է հետաքննություն։ Նախնական տվյալներով՝ ծննդաբերության պահին կլինիկայում չի եղել ճիշտ աշխատող թթվածնային սարքավորում։ Բացի այդ՝ ըստ հարազատների, անձնակազմը գործել է դանդաղ և անկազմակերպ։
Երբ երեխայի վիճակը դարձել է կրիտիկական, կարողացել են միայն ձեռքով փորձել վերակենդանացնել նրան։ Բայց արդեն ուշ էր։
Փոփոխության պահին ներկա բժիշկներից մեկը, ասում են, հարազատներին ասել է մի նախադասություն, որն առաջացրել է մեծ զայրույթ. «Տեսե՛ք, երբեմն նման բաներ լինում են…»։ Բայց ինչպե՞ս կարելի է արդարացնել նորածին երեխայի մահը։
ՈՒՐԱԽ ՕՐԸ՝ ԴԱՐՁԱԾ ՍԱՐՍԱՓԻ ՕՐ
Ծննդաբերության օրը Աննային տեղափոխել էին մայրաքաղաքի մի կլինիկա։ Ըստ հարազատների՝ նա իրեն լավ էր զգում, ոչինչ չէր հուշում առաջիկա դժբախտության մասին։ Բայց ընդամենը մի քանի ժամ անց ամեն ինչ շրջվեց։
Ծննդաբերությունը հանկարծակի բարդացավ։ Բժիշկները սկսեցին խուճապել, բայց ժամանակն անցնում էր, և անհրաժեշտ գործողությունները չէին արվում։ Աչքով տեսածներից մեկը պատմում է, որ սարքավորումները չէին աշխատում, իսկ անձնակազմը շփոթվել էր։ Մինչ փորձում էին հասկանալ՝ ինչ է կատարվում, փոքրիկի սիրտը դադարեց բաբախել։
ՀԱՆՐԱՅԻՆ ԶԱՅՐՈՒԹՅԱՆ ԱԼԻՔ
Երբ այս պատմությունը տարածվեց սոցիալական ցանցերում, հազարավոր մարդիկ արտահայտեցին իրենց վրդովմունքը։ Մեկնաբանությունները լցված էին զայրույթով ու ցավով.
«Սա ոչ թե ողբերգություն է, այլ հանցագործություն»,
«Յուրաքանչյուր ծննդատուն պետք է պատասխան տա կյանքի համար»,
«Քանի դեռ նոր ծնված երեխաներ են մահանում՝ համակարգը չի արթնանում»։
Մարդիկ պահանջեցին իշխանություններից խիստ ստուգումներ բոլոր ծննդատներում և մեղավորների պատժում։ Շատերի համար սա դարձավ խորհրդանիշ այն բանի, որ մարդու կյանքը դեռ կարող է կախված լինել անփութությունից ու անտարբերությունից։
ԿՅԱՆՔ, ՈՐԸ ՏԵՎԵՑ ՄԻԱՅՆ ՈՐՈՇԱԿԻ ՊԱՐԲԵՐՈՒԹՅՈՒՆ
Աննայի և Արմանի համար ժամանակը կանգ առավ։ Նրանց տանը, որտեղ արդեն սպասում էր մանկական մահճակալը, մաքուր դասավորված բլենդերը ու փոքրիկ հագուստները, այժմ տիրում են լռություն և ցավ։
Աննան հրաժարվում է խոսել լրագրողների հետ, դուրս չի գալիս տնից, չի կարողանում նայել մանկական իրերին։ Արմանը փորձում է ուժեղ լինել, բայց ամեն օր կրկնում է նույն նախադասությունը․
«Իմ որդին չպետք է մահանա երկու անգամ՝ մեկ անգամ նրանց ձեռքով, հետո՝ մոռացությամբ»։
«ՄԵՆՔ ՊԱՀԱՆՋՈՒՄ ԵՆՔ ՃՇՄԱՐՏՈՒԹՅՈՒՆ»
Ընտանիքը մտադիր է հասնել արդարության։ Նրանք դիմել են իրավապահ մարմիններին, պահանջում են փորձաքննություն և բժիշկների գործողությունների ստուգում։ Ընտանիքի փաստաբանի խոսքով՝ սա կարող է դառնալ նախադեպ, որը կփոխի նման դեպքերի նկատմամբ վերաբերմունքը բժշկության ոլորտում։
Հասարակությունը սպասում է պատասխանների։ Մարդիկ ուզում են հասկանալ՝ ինչու՞ է ժամանակակից քաղաքում, որտեղ supposedly կա ամեն անհրաժեշտը կյանքի փրկության համար, մի փոքրիկ մահանում անփութության պատճառով։
ԱՍՈՒՆՔՆԵՐ, ՈՐՈՆՔ ՉԵՆ ՉՈՐԱՆՈՒՄ
Այս ողբերգությունը դարձավ հիշեցում, որ յուրաքանչյուր բժշկական սխալի հետևում կանգնած է կոտրված մի կյանք։ Երևանում դեռ քննարկում են տեղի ունեցածը։ Շատերը գնում են այդ ծննդատան մոտ, բերում են ծաղիկներ, խաղալիքներ, մոմեր։ Ոմանք լաց են լինում, մյուսները պարզապես կանգնում են լուռ — որովհետև այլ բառեր չեն մնացել։
Այդ փոքրիկի կյանքը տևեց ընդամենը մի քանի րոպե։ Բայց այդ րոպեները փոխեցին մի ամբողջ ընտանիքի ճակատագիրը և բացահայտեցին անտարբերության դաժան ճշմարտությունը։
Մինչ մեղավորները չեն հայտնաբերվել և մինչ համակարգը չի փոխվել՝ ցավը չի մեղմանա։
Եվ յուրաքանչյուր ծնող, լսելով այս պատմությունը, ակամա մտածում է․
«Իսկ եթե դա տեղի ունենար ինձ հետ?..»