Երևանի գիշերային լռությունը երբեմն ավելի բարձր է, քան ցերեկը։ Քաղաքի յուրաքանչյուր անկյունում, որ պատված է խավարով, ինչ–որ բան եփվում է, ինչ–որ բան մնում է աչքից հեռու, մինչև որ մի պահ պարզապես պայթում է։ Նման մի գիշեր դարձավ շրջադարձային իրադարձություն Ախթոյանի և Վոլոդիա Գրիգորյանի հարաբերություններում, երբ պարզ վեճը վերածվեց սպառնալիքի, իսկ սպառնալիքը՝ քաղաքի խոսակցության թեմայի։

Ախթոյանը միշտ առանձնացել էր խիստ, բայց ոչ անկառավարելի բնավորությամբ։ Շրջապատի մարդիկ ասում էին, որ նա այն մարդկանցից չէ, ովքեր արագ կորցնում են ինքնատիրապետումը, սակայն վերջին շաբաթներին կարծես նրա մեջ ինչ–որ բան փոխվել էր․ ասում էին, որ նա հոգնած է, ճնշված, նյարդային, և դա զգացվում էր նրա ամեն շարժման մեջ։ Իսկ Վոլոդիա Գրիգորյանը, ընկերների շրջանում Վոլոդիկ, միշտ ավելի հանգիստ էր՝ մի փոքր համառ, մի քիչ «իր կարծիքին կառչած»։

Հենց այդ համառությունն էլ դարձավ ամեն ինչի սկիզբը։ Արդեն մոտ կեսգիշեր էր, երբ Ախթոյանը հանկարծ մտավ այն սրճարանը, որտեղ նստած էր Վոլոդիկը, և բարձր ձայնով բղավեց։ Վոլոդիկը դեռ չէր հասցրել բարձրանալ, երբ Ախթոյանը մոտեցավ նրան և, ականատեսների խոսքերով, բառացիորեն կանչեց.

«Վոլոդիկ, քո գլուխը կուտեմ։ Չես խաբի ինձ։ Դու դեռ չես հասկանում՝ ում հետ գործ ունես»։

Մեկ վայրկյանում ամեն ինչ լռեց։ Սրճարանում անգամ մատուցողի ձեռքում շշերը մնացին անշարժ։ Ախթոյանը չէր թարթում աչքը։ Նա կանգնած էր Վոլոդիկի դիմաց՝ մեկ քայլ էլ, և թվում էր՝ ամեն ինչ выйдет из-под контроля։ Իսկ Վոլոդիկը՝ գունատ, շփոթված, փորձում էր հասկանալ, թե ինչ է իրականում տեղի ունենում։

Ասում էին, որ պատճառը կարող էր լինել ինչ–որ հին պարտքի պատմություն, որի մասին ոչ ոք հստակ տվյալներ չուներ, բայց բոլորը շշնջում էին։ Ըստ տարբեր խոսակցությունների՝ Վոլոդիկը չարաշահել էր Ախթոյանի վստահությունը, բայց ոչ ոք չէր կարողանում պարզ բացատրել՝ ինչ էր տեղի ունեցել։ Պարզ էր միայն մեկ բան․ Ախթոյանը պահվում էր այնպես, կարծես ամիսներով կուտակված զգացմունքները պատրաստ էին պայթել։ Բայց ամենաշոկայինը դեռ առջևում էր։ Այդ գիշեր, մեկ այլ ականատեսի պնդմամբ, Ախթոյանը արտասանել էր մի բան, որը նույնիսկ անցորդներին էր սարսափեցրել.

«Ես քեզ կվնասեմ, մի անհանգստացիր։ Սա քեզ չի ներվի»։

Այս նախադասությունը դարձավ իրավիճակի ամենաբարձր կետը։ Սրճարանում անսահման լռություն էր տիրում, ապա մի քանի վայրկյանից սկսվեցին շշուկներ, զանգեր, խուճապահար շարժումներ։ Ոմանք փորձում էին միջամտել, մյուսները՝ հեռու մնալ։ Վոլոդիկը փորձում էր համոզել Ախթոյանին, որ ամեն ինչ կարելի է լուծել առանց նման սրման, բայց վերջինս ոչինչ չէր ուզում լսել։

Ամենաուշագրավը Ախթոյանի արագ ու կտրուկ հեռանալն էր։ Նա դուրս եկավ նույն կերպ, ինչպես մտել էր՝ հանկարծակի, արագ, առանց ետ նայելու։ Իսկ Վոլոդիկը դեռ մի քանի վայրկեան անշարժ նստած էր՝ կարծես փորձելով հասկանալ, թե ինչ փոթորիկ անցավ իր վրայով։

Այս միջադեպից հետո ողջ շրջանին պատեց խոսակցությունների ալիք՝ առանց վստահելի աղբյուրի։ Ոմանք ասում էին, որ Ախթոյանը պարզապես նյարդային էր և չէր գիտակցում իր խոսքերի լրջությունը։ Մյուսները պնդում էին, որ սպառնալիքը իրական էր։ Երրորդները համոզված էին, որ նրանց հարաբերություններում վաղուց լարվածություն կար։

Բայց jedno je jisté — այս գիշերային դեպքը պարզապես վեճ չէր, այլ պատմություն, որը ցույց է տալիս՝ որքան բարակ է սահմանը ընկերության և թշնամության, վստահության և դավաճանության, սառնության և պայթունի միջև։

Այժմ շատերը հարց են տալիս․
«Ի՞նչն էր իրականում կապում Ախթոյանին և Վոլոդիկին, և արդյո՞ք սա ավարտն էր, թե միայն սկիզբը»։