Շատ տարիներ նրան ճանաչում էին որպես հասուն, հանգիստ և երբեմն անգամ չափազանց զսպված մարդ։ Ոչ ոք չէր նկատում այն սառնությունը, որը հետագայում կբացեր նրա կատարած սարսափելի հանցագործությունը։ Բայց իրականում այդ մարդու մեջ աճում էր մութ, վտանգավոր և անկառավարելի բնավորություն, որը մի օր պայթելու և երկու անմեղ կյանքի վրա աղետ բերելու էր։
Պատմությունը սկսվում է սովորական աշխատանքային միջավայրում։ Երկու գործընկերներ՝ համակրանքով ու կոռեկտ հարաբերություններով։ Կանանցից մեկը՝ երիտասարդ մայր, ամեն օր աշխատանքի էր գալիս ժպիտով, իսկ նրա փոքրիկ դուստրը հաճախ рассказывала, թե ինչու է սիրում գալ աշխատանքի. «որովհետև այնտեղ բոլորը բարի են»։ Այն ժամանակ ոչ մեկը նույնիսկ չէր կարող պատկերացնել, թե ինչ մութ մտքեր էին պտտվում այն տղամարդու գլխում, ով կանգնած էր նրանց կողքին՝ նույն սեղանի շուրջ։
Մի օր անամպ երկինքը մթնեց։ Տղամարդը՝ անհասկանալի մոլորության մեջ և կորցնելով ինքնակառավարումը, жестоко лишил жизни ոչ միայն իր գործընկերուհուն, այլև նրա անչափահաս դստերը։ Դա սարսափելի և անբացատրելի քայլ էր, որի դրդապատճառները նա այդպես էլ հստակ չկարողացավ ներկայացնել։ Ասում են՝ կոնֆլիկտը ծագել էր արագ, բայց հետևանքներն անդառնալի էին։
Ավելին դեռ առաջ էր։ Հանցագործությունից հետո տղամարդը ոչ միայն փորձեց թաքցնել հետքերը, այլև մեկ տարուց ավելի ապրեց այնպես, կարծես ոչինչ չէր եղել։ Շարունակում էր գնալ նույն վայրերը, քայլել նույն փողոցներով, իսկ երբեմն նույնիսկ մասնակցում էր որոնումներին՝ ցուցաբերված ցավի ձևացնելով։ Նրա հաշվարկված սառնասրտությունը շատերին էր մոլորեցնում։ Ոմանք նույնիսկ կարծում էին, թե նրա տարօրինակ՝ երբեմն չափազանց հանգիստ, երբեմն明显 անհանգիստ պահվածքը պարզապես անհասկանալի առանձնահատկություն է, ոչ թե՝ կատարված ծանր հանցանքի հետևանք։
Եվ ահա, մեկ տարի անց, ճակատագիրը որոշեց ամեն ինչ բացահայտել՝ նույնքան անսպասելի, որքան ցնցող ձևով։ Քննիչները, վերանայելով գործում անտեսված մանրամասները, գտան այն կետը, որը մութ պատմությունը կապում էր հենց այդ մարդու հետ։ Մի սխալ քայլ, մեկ անճիշտ պնդում, մեկ տեխնիկական մանրուք — և երկար կառուցված կեղծ իրականությունը փլվեց մի ակնթարթում։
Երբ նրան ներկա բերեցին, կարծես կայծակ էր հարվածել։ Մարդիկ, որոնք նրան ճանաչել էին սանձված, աշխատասեր և միշտ լուռ, չէին կարողանում հավատալ աչքերին։ Բայց փաստերը խոսում էին բացեիբաց ու խիստ։